Het meisje van geloof en het meisje van de stoof

2 dec. 2022 · 13 keer gelezen · 0 keer geliket

Het meisje van geloof en het meisje van de stoof

Historisch kortverhaal over het leven van twee jongedames in de late middeleeuwen

Drieke Vandermeersch

 

Voorwoord 

Het onderstaande verhaal is een fictief verhaal over twee vrouwen in de middeleeuwen. Het probeert een beeld te schetsen van bepaalde zaken uit het dagelijks leven. Zaken zoals de beroepen, de moord en het straatbeeld zijn gebaseerd op feiten, maar de personages en de exacte gebeurtenissen zijn verzonnen. Het verhaal is tot stand gekomen tijdens mijn studie geschiedenis voor het vak Publieksgeschiedenis, waarbij we voor een breed publiek een historisch werk moeten brengen. Het eerste hoofdstuk schetst een bevalling waarbij zowel moeder als kind het niet overleven. De geboorte en bevalling waren een vaak voorkomende doodsoorzaak van vrouwen en veel kinderen stierven in hun eerste levensjaren. Het beroep van prostituee was niet verboden en de stoof was een echte plaats waar bordelen ontstonden. Ook de beschrijving van de inrichting is gebaseerd op feiten. Het leven van begijnen was een leven vaak gekozen door vrouwen die niet wilden trouwen. Het was niet altijd goedkoper dan intreden in een klooster, waardoor het personage voldoende geld nodig had voor haar eigen onderhoud in het hof. De non-fictie elementen uit het verhaal zijn gebaseerd op verschillende literatuur die te vinden is in de bibliografie.

 

 

 

~Maria~

1504

Mama schreeuwde. ‘Het is nog veel te vroeg’, zei ze toen de pijn begon. Papa keek naar mij alsof ik een antwoord klaar had, maar dit hadden mijn weinige lessen lezen en schrijven me niet geleerd. ‘Het is niet de eerste keer, het komt wel goed, toch?’ probeerde ik mijn oudere zus Kathelyne gerust te stellen. Zij had enkele jaren geleden de bevalling van onze broer Hendrik en mij meegemaakt. Helaas waren er na mijn geboorte drie zwangerschappen fout gelopen. ‘Ik heb Mama nog nooit zoveel pijn zien lijden, zelfs niet bij onze doodgeboren zusjes’, klonk Kathelyne bezorgd. Enkel zij, ik en Papa mochten bij mama in de kamer. Papa had Hendrik onmiddellijk weggestuurd om een priester te halen toen Mama zei dat ze zich niet goed voelde. Papa was een handelaar, waardoor we sinds enkele maanden in een groter huisje aan de rand van de stad woonden. Ons huis bestond uit twee kamers, een woonruimte en een zolder waar we sliepen. In de woonruimte kookte Mama elke avond en aten we. We hadden vijf stoelen en een korte tafel waar we net rond pasten. Vroeger hadden we geen tafel. We hebben twee matrassen dus wisselen we elke nacht om wie er op mag slapen. 

Enige tijd later bleek dat Mama en de kleine baby het niet allebei konden halen. Toen Hendrik terugkwam met de priester bleek dat Mama en de baby het allebei niet hadden gehaald. Papa keek opnieuw naar mij en zei: ‘Wat heb je met haar gedaan?’ Ik snapte niet wat hij bedoelde. Ik was amper acht jaar. Hendrik die tien was en Kathelyne die dertien was, hadden meer ervaring met dit soort zaken. Nadat de priester ons had opgedragen de kamer te verlaten om in rust haar geest te zegenen, verliet Papa het huis. ‘Je kan ons niet alleen laten!’ riep Hendrik toen hij de deur hoorde dicht slaan. ‘Laat hem maar. We moeten nu voor elkaar zorgen zonder Mama’, zuchtte Kathelyne. Niemand van ons was erg gehecht aan onze ouders, maar zij ook niet aan ons. Voordat de priester het huis verliet keek hij me aan en zei: ‘Je lijkt sprekend op je moeder, alleen ben je nu al knapper.’ Pas laat in de avond keerde Papa terug en hij was in een vreselijke bui. Hij schreeuwde: ‘Maria! Kom niet in mijn buurt of je krijgt er van langs!’. Het werd me al snel duidelijk dat de komende jaren niet makkelijker zouden worden.

 

De Bevalling 

Geschreeuw hoorbaar in de straat

Angst voelbaar in de lucht

Gehuil, gesnik, bevende adem

Afwachten

Spanning

Stilte

Geen gehuil

Geen geschreeuw

Alleen stilte

Drukkend op onze harten

 

~Kathelyne~

1509

‘Maar hij is nog maar net vertrokken’, snikte ik toen Papa ons het nieuws vertelde. Hendrik was zichzelf wat verloren na de dood van Mama. Hij wilde graag op pelgrimstocht gaan met onze neef Nicolaas, maar moest van Papa wachten tot hij vijftien was. Twee weken geleden waren Nicolaas en Hendrik vertrokken richting Jeruzalem samen met een groep jongeren. De brief in Papa’s handen was van een van de reisgenoten. De groep was overvallen door een bende struikrovers en had willen terugvechten. Hendrik en Nicolaas hadden aan de schermutseling ernstige verwondingen opgelopen en waren in de loop van de avond overleden. Het nieuws verbaasde me, het sloeg drukkend op me in. Hoe kon het zo snel gegaan zijn? Maria en ik keken elkaar geschrokken aan. We waren uit elkaar gegroeid de afgelopen maanden. Ik had een visioen gekregen en wist dat God een goed leven voor mij zou geven. Maria was net helemaal van God gekeerd en ik wist zeker dat ze een zondig leven leidde. ‘Het is natuurlijk deels zijn eigen schuld’, zei Maria, ‘Hij wilde zich zo graag bewijzen via zijn geloof en kijk waar het hem gebracht heeft!’ Het verbaasde me hoe ze zo afstandelijk kon doen tegenvoer haar eigen bloedverwant. ‘Heb je dan geen respect? Je broer en Kathelyne zijn de enigen die mijn naam verdienen! Maria, ik wil dat je mijn huis verlaat en niet meer door het leven gaat als Maria van Tieghem!’ Papa schreeuwde altijd als hij tegen Maria sprak. Hij dreigde ook vaak. Het probleem was dat Maria er zelf genoeg van had en haar spullen ging halen. Nog geen halfuur later was ze verdwenen en bleven Papa en ik alleen achter met de leegte. ‘Was dat echt nodig?’ vroeg ik bedroefd. Papa keek me diep aan voor hij antwoordde. ‘Ze is de straten nog niet waardig. Ze geeft een vloek neergelegd op dit huishouden.’ Hendrik en ik waren ons de afgelopen jaren gaan verdiepen in het geloof, terwijl Maria… Ik kan niet bedenken wat ze deed tijdens de late avonden waarop ze niet thuis was. Ze was amper dertien, maar ze was in een foute wereld verzeild geraakt. Er kwam een gevaarlijke gedachte in me op. Binnen enkele jaren zou Papa er ook niet meer zijn en zou ik als enige dochter zijn erfenis ontvangen. Met dat geld kon ik mezelf voorzien om naar het Begijnhof te gaan. Dankzij het verdriet van ons gezin, zou ik toch mijn geloof kunnen beleven bij mensen die mij wel begrepen, in tegenstelling tot Maria. Ik moest enkel nog wachten tot Papa stierf.

 

Nieuw Verdriet

Hoeveel verdriet kan men dragen

Verlies na verlies

Wordt het dragen slepen 

Weer een stem minder

Luisterend maar niets te horen

Zoekend maar niets te zien

Tastend maar niets te voelen

Behalve leegte

Nog steeds drukkend op onze harten

 

~Maria~

1514

Op maandag wist ik altijd vrij zeker dat ik bezoek zou krijgen. Ons bordeel was elke dag open, maar op zondag kwamen de mannen minder langs. Het water in de baden was goed warm toen de deur voor het eerst openging en Johannes binnenkwam. Hij was een van mijn vaste klanten geworden het afgelopen jaar. Ik was bijna twee jaar in de stoof aanwezig, sinds ik zestien was. De jaren voordien, nadat mijn vader me uit huis had gezet, was ik verloren gelopen. Ik was na enkele dagen een Tante tegen het lijf gelopen die me verbaasd had aangekeken. Sinds de dood van Mama waren mijn Tantes niet vaak meer op bezoek geweest. Tante nam me mee naar haar huis en zei dat ik bij hoor kon blijven zolang het nodig was. Het was zij die me kennis liet maken met het badhuis aan de rand van de stad. Ze wist goed dat ik er geen probleem van zou maken om zo mijn dagen te vullen en haar te betalen voor haar zorgen. In het begin van mijn tijd bij de stoof kende ik de taken van het werk niet, maar de hoofddame van de groep, Amantine, maakte me snel wegwijs. Na enkele maanden was ik een vaste waarde tussen de dames. In de stoof waren twee verdiepen. De onderste bestond uit verschillende baden die met een afscheiding omringd kunnen worden. De bovenste verdieping had verschillende kamers, net groot genoeg voor een bed en een tafel met stoelen om een maaltijd te benutten. Eens we in de bovenste kamers aankwamen, was de maaltijd vaak al achterwege in de gezamenlijke ruimte. Sinds drie weken had ik mijn persoonlijke kamer gekregen op de bovenste verdieping. Het was de eerste keer sindsdien dat Johannes langs kwam. Hij was een makkelijke klant, hij wilde vaak vooral praten. Het enige probleem was dat ik erg aan hem gehecht was geraakt. Hij kwam naar me toe en vroeg of ik samen iets wilde eten. Op de achtergrond speelde de vaste muzikant een traag deuntje. Na het eten gingen we samen baden. De meeste baden waren reeds volzet en afgeschermd van de rest. We plaatsten ons in een bad dichterbij de deur naar de bovenverdieping. Het bezoek van Johannes duurde ongeveer twee uur. Daarna was mijn werktijd gedaan en ging ik naar huis bij mij tante. Ze vertelde me dat Kathelyne was langs geweest en naar me vroeg. Ik had bijna een halfjaar niets gehoord van mijn zus. Ik had het voorgevoel dat de reden van haar bezoek geen goed nieuws kon meebrengen.

 

De Stoof

Stomende baden die de kamer vullen

Kijk 

Tippelende voeten in de gang

Lach

Ruw materiaal van de gordijnen

Adem

Aanrakingen die je toelaat

Geniet

Wijn, voelbaar in de hoofden van man en vrouw

Zucht 

 

~Kathelyne~

1515

De afgelopen weken is Papa ziek aan het worden. Hij vergeet steeds vaker dingen en heeft minder energie. Ik probeer voor hem te zorgen, maar hij wil de hulp niet aanvaarden. Volgens hem is het onnatuurlijk dat een kind voor een ouder moet zorgen. Hij laat het huis niet mooi achter en raakt vaak verdwaald in de straten. Maar zolang hij leeft, kan ik niet weg met ons geld. Ik weet al lang dat onze erfenis op mij zal gaan en dat ik daarmee eindelijk vrij ben, maar ik had niet verwacht dat Papa na de dood van Mama nog zo lang zou leven. Papa was overtuigd dat ik zou trouwen voor dat hij stierf, maar ik wist dat ik liever mijn leven aan God wilde wijden. Ik wilde graag dat het voorbij zou zijn en ik mijn leven aan God kon wijden, maar ik wist niet hoe. Na enkele weken twijfelen begon een idee zich te vormen in mijn hoofd. Ik moest iets doen zodat papa nog sneller ziek zou worden. Het plan was snel gevormd en er was maar één mogelijk probleem, ik had de hulp van Maria nodig. Ik wilde haar opzoeken en ik wist dat ze enkele jaren geleden bij een tante woonde meer aan de rand van de stad. Helaas was ze op het moment van mijn bezoek ‘aan het werk’ en zei onze tante dat Maria haar dagen doorbracht in het bordeel enkele straten verderop. Ik wist dat Maria zondig leefde, maar ik was op dat moment niet bereid om het met mijn eigen ogen te zien. Ik vond het moeilijk om te plaatsen hoe Maria en ik zo uit elkaar gegroeid waren na de dood van Mama en Hendrik.

De volgende dag wist ik zeker dat ik zonder Maria mijn plan niet kon volbrengen en besloot ik richting haar stoof te gaan. De straten waren erg smal en hoe dichter bij de stadsmuren, hoe minder aangenaam de geur werd. Er passeerde een kar die de stad binnen kwam gereden van op het platteland. Niet ver van de stoof bevond zich ook een klooster, dat zich aan de rand van de stad bevond om zich beter te kunnen bezighouden met de armenzorg buiten de stadsmuren. Ik stond op de hoek van de straat toen ik een man de deur van het badhuis uit zag gaan. Ik herkende hem uit mijn straat en dook snel weg zodat hij me niet zou zien. Het laatste wat ik wilde is in verband gebracht worden met een bordeel. Ik ademde diep en ging onzeker richting de deur. Toen ik binnen was, wist ik niet wat ik zag. Er stonden meerdere baden met een dunne afscheiding en overal liepen naakte en halfnaakte mannen en vrouwen. Er liepen ook vrouwen rond met kleren en bedekt hoofd, die wijn en andere dranken aanboden. Ik sprak de eerste persoon aan die in mijn buurt passeerde en vroeg waar ik Maria kon vinden. Ze vertelde me dat mijn zus nog even weg was, maar dat ze haar kon halen voor me. Vijf minuten later kwam Maria een trap af en wendde me mee naar boven. ‘Ik denk niet dat je hier voor mij diensten bent, maar ik neem je toch mee naar mijn afzonderlijke kamer’, zei ze. We gingen aan een kleine tafel met twee stoelen zitten. ‘Maria, hoe gaat het met je?’ vroeg ik mijn zus om het gesprek te starten. Ze keek me indringend aan en zei: ‘Vertel maar gewoon waarom je hier bent Kathelyne, ik weet dat je me bent komen opzoeken bij onze tante.’ Ik had kunnen verwachten dat ze geen zin had om over alledaagse zaken te praten. ‘Papa is al een tijdje ziek, hij heeft last van zijn geheugen. Hij wil dat ik snel trouw en liefst aan kinderen begin voordat hij sterft. Maria je kent mij en weet dat een getrouwd leven niets voor mij is. Ik kan niet langer leven bij Papa.’ Opnieuw keek Maria me vragend aan. Ik ging verder: ‘Ik heb lang nagedacht over wat ik je nu ga vragen, maar ik zie geen andere oplossing. Je moet me helpen Maria.’ Ik kreeg het moeilijk om de woorden over mijn lippen te krijgen. ‘Papa moet dood. Ik heb zijn geld nodig. Ik wil dat je me helpt en dan krijg je een deel van de erfenis.’ 

 

Dood

De dood is iets wat iedereen kent

Iets wat iedereen ervaart

Maar

De dood is niet iets was iedereen wil

Iets wat iedereen moet doen

 

~Maria~

1515

Ik keek Kathelyne een tijdje aan. Ik wist wel dat er iets scheelde, maar dat ze onze vader wil vermoorden ging me een stap te ver. Op het eerste moment toch. ‘Je wil Papa dood?’ ‘Ja.’ Ondanks dat we elkaar amper spraken, voelde ik aan mijn zus dat ze hier lang over had nagedacht. ‘Oké, maar wat wil je dat ik doe?’ Ik was nog niet overtuigd waarom ze precies mijn hulp nodig had. ‘Ik hoorde dat hier onlangs een man dood aangetroffen was. Dat hij waarschijnlijk werd vergiftigd.’ Amantine had geprobeerd de geruchten tegen te houden door op de markt te vertellen dat hij hartproblemen had, maar het had weinig effect. Het was waar dat hij hartproblemen had, maar het was ook waar dat hij was vergiftigd. De man die was overleden was Jan, een echte beul die nooit zonder brokstukken de stoof verliet. Hij had ons jongste meisje gedwongen tot allerlei zaken waar wij normaal nee tegen zeggen. Amantine deed wat ze moest doen in haar uitbarsting van woede. ‘Waar heb je dat gehoord? Jan had hartproblemen.’ ‘Maria, niet doen. Ik ben hier niet om je veroordelen.’ Ik wist dat ze dat toch deed. ‘Dus je wil dat ik papa vergiftig?’ Kathelyne knikte en antwoordde: ‘het kan me niet schelen hoe je het doet, maar het moet gewoon lijken of zijn ziekte de echte oorzaak is.’ Er werd op de deur geklopt en Amantine kwam binnen. ‘Johannes vraagt naar je,’ zei ze nadat ze mijn zus en mij zag. Toen Amantine de kamer verliet zei ik tegen Kathelyne dat ik erover zou nadenken en haar mijn antwoord zou laten weten. Ze ging weg, maar voor ze de deur uitging draaide ze zich nog even om. ‘Het spijt me. Als ik een andere oplossing wist, zou ik je er niet mee lastig vallen.’ 

Johannes was meerdere uren gebleven, dus het was donker voordat ik alleen op mijn kamer kon nadenken. Ik zou Kathelyne helpen, al was het maar om wraak te nemen op papa. Ik had nooit mijn emoties veel de overhand laten nemen behalve toen ik thuis vertrok. Nu wist ik dat het opnieuw mijn emoties waren die de beslissing al hadden genomen vanaf mijn zus de woorden had uitgesproken. Ik ging naar de kamer van Amantine en klopte aan. ‘Kom maar binnen!’ Ik wist niet of het slim was om hulp te vragen, maar ik wist wel waar ik naartoe kon als ik er nodig had. ‘Hé Maria, is alles oké?’ Amantine stond op en kwam naar me toe. Ondanks de soms emotieloze kant van ons werk, hadden wij meisjes van de stoof een goede vertrouwensband. ‘Ik heb je hulp nodig, Amantine. Ik heb een drankje nodig, net zo een als die van Jan.’ Ze ging zitten en wees me de andere stoel aan. ‘Was dat je zus? Jullie lijken erg op elkaar.’ ‘Ja, dat was Kathelyne. Het drankje is voor haar, maar meer kan ik je niet vertellen.’ Ik hoopte dat ze geen verdere vragen zou stellen. Ze knikte, maar wachtte even voordat ze antwoordde. ‘Ik wil me niet moeien in je privéleven Maria. Ik wil alleen dat, wat je ook van plan bent, je altijd voorzichtig blijft.’ Ze liep naar een kleine kast in de hoek van de kamer en haalde er een glazen flesje uit. ‘Het werkt het best als het in één keer wordt leeggedronken.’ Ik nam het flesje aan, bedankte Amantine zonder er verder over te praten en verliet het bordeel. Ik wilde onmiddellijk naar Kathelyne zodat de zaak snel afgehandeld was. Als ik een nacht zou slapen met het idee in mijn hoofd, zou ik me misschien bedenken. Ik wilde dit snel achter me kunnen plaatsen, voor dat ik spijt kreeg.

 

Spijt

Zou spijt me overvallen

Als ik diep in de nacht

Mijn ogen sluit en zie

Hoe papa naar me lacht

 

 

~Kathelyne~

1515

Ik wist dat het geklop op de deur op zo’n laat moment alleen maar Maria kon zijn. Papa was al in een diepe slaap toen ik naar de deur van ons huis ging. ‘Maria, ik had je niet zo snel verwacht. Kom je binnen?’ Ik kon mijn hoop op een snelle betere toekomst moeilijk verbergen. ‘Hoe sneller we het afronden, hoe minder verdacht het is. Weet iemand dat je mij vandaag kwam opzoeken?’ Ik wist niet waarom Maria dat vroeg, maar antwoordde van niet. Ze zag er bleker uit dan eerder op de dag en ze sprak haastig, alsof ze zo snel mogelijk weg wilde. ‘Goed, ik heb een drankje mee dat Papa in één keer leeg moet drinken. Zeg maar dat het een geneesmiddel is.’ Maria keek me even aarzelend aan met het flesje in haar hand. Ik was verbaasd om hoe snel alles zou gaan, maar ik twijfelde niet. Mijn besluit stond vast. Ik nam het flacon van Maria aan en ging naar het bed van Papa. Ik maakte hem voorzichtig wakker, zodat hij in een roes het flesje gewoon zou opdrinken. En dat werkte. ‘Ik heb een geneesmiddel van de priester gekregen Papa. Hij zei dat je het moet drinken voor de nachtrust.’ En zonder tegenspreken deed hij dat. Ik had hem net gedood. Zonder twijfel mijn eigen bloedverwant vermoord. Ik stapte achteruit en hoorde dat Maria dichterbij kwam. ‘Je twijfelde echt geen seconde. Gruwelijk,’ zei ze. Ik keek haar verbaasd aan. ‘Jij hebt mij dat middeltje gegeven, je bent even schuldig. Ik ga morgen naar de priester en daarna verzamel ik onze erfenis. Ik kom je het geld daarna brengen.’ Zonder verdere woorden liep Maria naar de deur en vertrok. Ik had nooit verwacht dat alles zo simpel zou gaan. En toch voelde ik met minder opgelucht dan verwacht.

 

Nachtrust

Men zegt dat 

Dood zijn

Lijkt op slapen

Maar

Slapen doet geen pijn

~Maria~

1515

Er kwamen gedachten en emoties in me op die ik niet kon plaatsen. Ik had al jaren geen contact meer met mijn familie en toch voelde ik met niet goed. Ik had niet verwacht dat Kathelyne zo koelbloedig kon zijn, zeker niet als het op familie neerkwam. Ze had altijd meer emoties getoond, zeker toen Mama voor onze ogen stierf. Het duurde voor haar heel lang voordat ze het een plaatsje in haar leven kon geven. Ik kan me niet inbeelden hoe het voor haar was toen ze tegelijk Hendrik en mij moest verliezen. In plaats van naar Tante haar huis te gaan, keerde ik terug naar de stoof en onmiddellijk naar mijn eigen kamer. Ik moest alleen zijn. Ik moest dit plaatsen, want ik wist dat ik morgen Kathelyne terug zou zien en tegen haar moest praten. In gedachten ging ik over de afgelopen dag. Er was zoveel gebeurd op zo weinig tijd. Ik had beter moeten nadenken en nee moeten zeggen tegen Kathelyne, ik had het geld dat ze me aan bood niet eens nodig. Ik had wel eens gehoord van andere dames in de stoof dat wraak nooit de opluchting bracht waar men op hoopte. Er werd op de deur geklopt, maar voordat ik kon reageren was Amantine al binnen gekomen. Ze keek me verwachtingsvol aan. ‘Ik heb het gedaan. Ik heb mijn eigen vader vermoord. Ik voel me alleen niet zo opgelucht als ik had gehoopt.’ Amantine kwam naar me toe en omarmde me. ‘Het is oké Maria, als ik niet had geloofd in jou eerlijkheid, had ik je het drankje niet gegeven. Ik voelde aan je dat je dit moest doen. Misschien voel je de opluchting niet, maar je vader kan je nu nooit meer kwetsen.’ Amantine had geen gelijk. Ik moest nu voor altijd leven met het idee dat ik hem had gedood.

Ik was in de stoof gebleven in plaats van naar Tante terug te keren. Kathelyne zou vandaag al langskomen. Ik zou vragen of ze een beetje had geslapen, want ik niet. Ik had de hele nacht wakker gelegen, maar ik voelde me rustiger dan de avond voordien. Misschien had Amantine toch gelijk en had ik eindelijk rust in mijn hoofd dat Papa niet nog meer van me kon afnemen. Ik besloot om eerst te gaan wandelen, maar net toen ik de deur uitging, kwam Kathelyne dichter. Ze zag er vreselijk uit. ‘Ik weet het,’ zei ik ‘Het voelt niet als een echte opluchting hé?’ Kathelyne zei niets, maar zuchtte. ‘Ik ga wandelen,’ en zonder meer woorden gingen Kathelyne en ik op stap. Het duurde even voordat ze haar gevoelens deelde. ‘Ik had gedacht dat ik opgelucht zou zijn nu ik het geld heb, maar nee. De priester is langs geweest en zei dat Papa snel achteruit was gegaan, maar nu op een betere plek is. O God, hij zou eens moeten weten wat er echt is gebeurd.’ Kathelyne stopte en zakte op haar knieën. ‘Hé,’ zei ik terwijl ik naast haar knielde. ‘We hebben het juiste gedaan. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor Papa. Je vertelde toch dat hij snel achteruitging? Dat hij snel dingen vergat? Hij zou dat zelf niet gewild hebben.’ Ik weet niet waarom ik haar moest troosten, maar het voelde goed om terug tijd door te brengen met haar. ‘Ik weet het. Je hebt gelijk, maar toch voelt het niet goed. Ik denk niet dat ik spijt heb hoor, maar ik had het anders verwacht.’ Ze stond op en ik stak mijn arm door de hare. Het voelde juist om te doen en ik zag dat ook mijn zus het niet raar vond. ‘Ik heb wat geld voor je mee.’ Ik lachte en ik had het gevoel dat Papa misschien wel het enige was dat echt tussen ons in zat, ondanks onze vele verschillen. 

 

Band

De band tussen twee zussen

Is een band als geen ander

Het verbindt

Het scheidt

Het is samen

Het is apart

Een gevoel van liefde

Diep in het hart

 

~Kathelyne~

1516

Na het ochtendgebed was ik naar het textielatelier geweest om aan het werk te gaan. De afgelopen maanden had ik de ambacht van kantklossen aangeleerd. Het had even geduurd voordat ik het leven in het begijnhof gewoon was, maar ik kon me geen beter leven inbeelden. Sinds de gebeurtenissen met Papa was er zo veel veranderd, waardoor ik alles op mijn eigen manier heb kunnen plaatsen. Een week nadat ik de erfenis had was ik langs geweest in het hof om te spreken met de hoofdzuster. Ze liet me weten dat er een huisje vrij was waar ik in kon trekken, maar dat ik met mijn erfenis niet voor heel lang zou leven. Ze vertelde dat het hof gespecialiseerd was in kantklossen, maar dat ik ook als verpleegster kon werken. Het kantklossen sprak me meer aan, omdat ik dan meer tijd zou hebben om te bidden. In mijn eerste maand moest ik, zoals elke maand, naar de biecht bij de parochiepriester. Ik heb hem alles verteld, ook over de pijn die Papa mij en ons gezin had aangedaan. De maanden nadien was de priester een stuk milder voor mijn zonden. Morgen zou ik na het middaggebed naar de stad gaan. Maria en ik hadden regelmatig contact en we gingen samen naar de markt. Het was een opluchting om terug een goede band met haar te hebben, zeker omdat ik het hof regelmatig mocht verlaten. Ik was blij om mijn geloof te kunnen beleven zonder in een klooster te moeten treden. Ondanks alle ongeluk en gebeurtenissen was mijn leven gebeterd en hoopte ik om nog een lange tijd in het begijnhof te mogen doorbrengen.

 

Geloof

Ik vergeef en ben vergeven

Ik aanvaard en wordt aanvaard

Ik deel, ik geef, ik bid

Ik accepteer, ik ontvang

God zal altijd bij me zijn

Waardoor ik voel, ik ben

Wie ik hoor te zijn

 

 

 

Bibliografie 

Bartlett, Robert. De Middeleeuwen: kunst, cultuur en het dagelijks leven. Kerkdriel: Librero, 2014.

Haemers, Jelle, Andrea Bardyn, en Chanelle Delameillieure. Wijvenwereld: vrouwen in de middeleeuwse stad. Antwerpen: Uitgeverij Vrijdag, 2019.

Linskens, Roger. Wat ’n leven! 1: Mannen en vrouwen in de middeleeuwen. 2de druk. Antwerpen: Nederlandsche boekhandel, 1978.

———. Wat ’n leven! 2: Straten en huizen, eten en drinken in de middeleeuwen. Antwerpen: Nederlandsche boekhandel, 1976.

Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.

Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.

2 dec. 2022 · 13 keer gelezen · 0 keer geliket