`Schrijvers schrijven, lezers lezen`
Mulisch z’n uitspraak.
Zelf koop ik al jaren boeken en poog ze te lezen. Helaas kom ik zelden verder dan de eerste- en de laatste bladzijde. Alles daar tussenin is veelal gezaag. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik een schrijver ben. Schrijvers geven boeken uit. Ik niet. Nog niet.
Veel mensen kunnen goed zagen. Blijkbaar schrijven diezelfde mensen ook boeken. Deze boeken liggen met hopen in de boekwinkel. De ene narcist na de andere vult bladzijden met veel woorden die weinig zeggen. Met alle respect voor het narcisme want hier heb je een gezonde dosis van nodig om een boek uit te brengen. Sta er maar eens bij stil; je schrijft een slordige driehonderd bladzijden vol en verwacht dan dat mensen dit lezen. Elke schrijver hoopt stillekes op een bestseller. Stel je voor dat iedereen jou leest. Het ultieme orgasme van de schrijver.
Als kind en adolescent heb ik boeken verslonden. Van `Alleen op de wereld` tot Socrates en van Socrates tot Victor Hugo. Uit de schone tijd dat ik nog dacht dat alle volwassenen slim waren.
Dan kwam er de periode van de zelfhulpboeken en de zweefteverij onder de noemer spiritualiteit. Ik lustte ze rauw. Tot het moment, ik denk zo’n vijftien jaar geleden, dat het niet meer lukte. Geen letter meer.
Op mijn nachttafeltje ligt dus een dode Kindl gevuld met een ongelezen bibliotheek. Ook ligt er nog een boek van Haruki Murakami en wat rotzooi van Herman Brusselmans. Onaangeroerd. Voor het slapengaan zet ik op mijn slimme telefoon Spotify op. Het is zoveel gemakkelijker; de fantasiebeelden komen vanzelf en je hoeft er niet wakker bij te blijven. Een lege geest is de bakermat van een goede slaap.
Ik begin me zo langzamerhand af te vragen wat er toch in hemelsnaam scheelt met het mensenras. Overal zijn er opstanden, demonstraties, aanslagen, gefrustreerde mensen die kiezen voor zelfdoding of het uitmoorden van hun huisgenoten. Oorlogen, haat en nijd onder elkaar, burenruzies, noem maar op. De lijst van ellende is lang en tragisch.
Mijn verstand staat stil als wij dan voor onze ontspanning bezig moeten zijn met diezelfde ellende. Omdat Brad Pitt het zo goed kan en Julia zo schattig lacht? Of omdat het muziekske er zo schoon bij paste?
Boeken en films gaan in wezen meestal over de ellende van een ander. Hier vullen we onze ontvankelijke geest mee. Het creëert een vicieuze cirkel van ellende. Dat waar ge het kopke mee vult wordt de vader van de gedachten en de moeder van de daden.
Negentig procent van ons gedrag wordt aangedreven door het onderbewustzijn. Dit onderbewustzijn valt het best te programmeren als je in staat van totale ontspanning bent. Zoals op de momenten wanneer je als een patattezak voor de tv hangt of opgerold als een rolmops onder een fleece dekentje een ‘spannend boek’ leest.
Ik denk dat het hoog tijd is om onze geest te vullen met positiviteit. Liefst een overdosis als we die positievelingen willen worden die we beweren te zijn op Facebook en Instagram. Daar waar de wijsheden te grabbel gegooid worden voor het grote publiek. Ik grabbel alvast eens goed. Wie weet word ook ik hier ooit een beter mens van. Of een narcist met een boek over dit thema.
Liefst Covidvrij.