Op het perron een man, de neerslag
van zijn verlangen
valt hem zwaar.
Wat lees je?
Hij draagt een natte jas,
een verrekijker.
Over afstand, het vogeloog
wil ook wat, zeg ik.
De locomotief fluit voor zich uit
als een vruchteloze mond.
Hij neemt uit zijn rugzak een snavel.
Die past mij perfect.
Ik kies de blauwste veren.
Hij geeft alle vrouwen een bek
een kleed voor onderweg.
Onder ons de schapen, de vlakken.
Een doodlopend spoor.
In de wolken verbergen wij elkaar.