Gisteren werd er een feestmaal in de vochtige, opgewarmde grond gegraven. Ingepakt in een houten doos slaapt iets heel gegeerd. De temperatuur hijst zich al een paar dagen zonder moeite boven de dertig graden. Het duurt dus niet lang voor een geurig sap het hout en dan de aarde doordringt. Vochtig hout is makkelijker om zich door te graven, dat maakt de reis naar het lichaamsmaal korter. Een wit, glimmend wezen van een halve millimeter beweegt zich vlot doorheen het aangedrukte zand. Het beestje is klein genoeg om zich door openingen te begeven die het menselijk oog niet zou opvangen. Het is pikkedonker en alles is op elkaar gedrukt, maar de volsprieten bewegen zich vrij en de weg naar voedsel is overduidelijk. Na een aantal dagen heeft de eerste zijn beloning te pakken gekregen. Een hap uit een rottend stukje onderarm. Zo klein dat het voor zijn slachtoffer geen verschil maakt tussen dood of leven.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.