Het verhaal in het verleden voor de mensen van heden.
Hoe lang was het geleden?
Dat ze elkaar terug in de ogen konden kijken?
Een zerk ertussen.
Van de melkboer, die van zijn melk was toen zijn zaak van melk op de fles ging.
Tetra Pak. Dat was de toekomst hadden twee Zweden bedacht.
En het was afgelopen met melk en fruitsap in flessen.
Zijn zaak en zijn hart begaven het.
Nu ligt hij spelbreker te wezen tussen hen.
Zij die daar in elkaars ogen keken en zagen dat het goed was.
Die elkaars hart hoorden tikken.
Tot ze alleen hun dikke hoorapparaat nog zagen als ze hun dikke bokaalglazen met de wind voelden tikken op hun dikke neuzen die in tegenovergestelde richting stonden.
In melkwitte letters staan hun namen nu geschreven in dikke basalt.
En tussen hen in met gouden grote dikke krullen die van een melkboer die zijn tijd had gehad.
De koeien stonden werkloos in de wei.
Sojabonen moest het nieuwe stadsvolk hebben.
En tofu en glutenvrij brood.
De molenaar verbleekte op een oude prentbriefkaart.
De oude tijd zou verhuizen naar filmarchieven.
Zelfs de bibliotheken deden hun beeldenstorm met letters en woorden.
Digitalisering. Computerisering. Online.
Lenen en ontlenen zonder stof of zorgen.
De oude bank verdween. Versleten en niet vervangen.
Alleen de Leie bleef meanderen zoals voorheen.
Ze keek alleen in de bocht de andere kant op.
Weer drie knipogen de oude rivier verder de stad in begeleiden.
Een mist stak op. Het werd weer avond.