Heel je leven ben je zelfstandig geweest.
Je nam je eigen beslissingen.
Je hebt mensen steeds met eerbied en waardering behandeld.
Iedereen was welkom in jou huis.
In je leven bleef je niet gespaard van moeilijkheden en ziektes.
Met vallen en opstaan gaf je zin aan je leven.
Je hebt je steentje bijgedragen aan een betere maatschappij.
Nu ben je oud.
Het leven heeft al zoveel van je geëist, je vitaliteit neemt af.
Je wordt hulpbehoevend en moet je woning ruilen voor een home.
Een paar meubels en herinneringen mag je meenemen.
In een kamer van ongeveer 25m² met een toilet en een wastafel met warm en koud water.
Een bad neem je verderop in de gang.
Heb je iets nodig … druk op de knop,
Er zal wel iemand komen … na een half uur of langer.
Je zelfstandigheid ben je nu kwijt.
Je wordt behandeld als een kind, ondanks het feit dat je nog geestelijk gezond bent.
Je routines worden ontnomen, want je kunt het zogezegd niet meer.
Als je vroeger dagelijks je medicamenten op een vast tijdstip nam, worden deze nu bruusk uit je handen genomen, want je mag ze enkel nemen op het tijdstip dat het personeel je oplegt.
En dan zegt het personeel grof tegen je “ik zal melden dat de patiënt weigert van de medicamenten te nemen”.
Je bent overgelaten aan de goodwill van het personeel.
Je moet braaf zijn, want als je braaf bent dan heb je geen problemen.
Als mens – jong of oud - is er één ding dat iedereen wil: respect.
Ook in een home!
Je nieuwe home… is geen sweet home!