I wanna face what I haven't tried

Er is lengte voor nodig 
dus lieten onbewogen dagen zich in met het idee
dat er aan niets toch iets kon worden toegevoegd.
Dat laatste deed ik zelf niet.
Enkel door er aan mee te werken kan ik nog iemand zijn.
Toestanden verzwakken dus niet, de afzwakking
wordt eerder een toestand.
Wat nieuw was in de kamer waarin ik zat, leefde, 
ikzelf ook nog steeds, die de nieuwe dingen niet langer 
in bezit nam, maar werd een schim in de vormeloze kamer,
de toestand waarin ik verkeerde
werkte even mee, dat was genoeg. 
De kamer werd herkend, steeds weer op dezelfe manier: traag maar zeker. 
Hier waande ik mijzelf mede-kamer;
een deur naar een deur, ik ging langzaam nieuwe conventies voor mezelf maken,
door afvallig de interacties met alles en iedereen (of niets en niemand)
tot mij te laten komen; zelf geen conductor van geweld of behulpzaamheid te zijn,
eerder de trigger.
Maar dat is niet erg.
Niet dat erg is een schim van jezelf te zijn, maar het is niet erg. 
Eerder is het wennen. 
De kamer lijkt mij na te willen doen, maar in de muur recht tegenover je 
ontbolstert iets, als een dode naar je toe lijkt hij te wandelen;
iets dat nog moet komen maar dan nu, iets dat dus niet kan leven,
en daarom nog even bij je blijft.
Wat ik wil vergeten bedenk ik me. 
Het schept rust, alleen met je gedachten te zijn, goede of kwade.
Nergens meer toevluchtsoord vinden dan in je eigen bestuurbare zelf. 
Wat je echt bezit is controleerbaar, de rest
slechts voor even, en daarom is het waardevol.
Want even leek het goed te komen, 
dus kwam het telkens weer goed.