“You have to balance doing what you want with making a buck, which is hard. But if you do what you love and keep that as a goal in your work, you’ll find that people will eventually come to you for it. Instead of you going to them for money, they’ll come to you with money and hire you for who you are.”
Ik lees de woorden van Clayton Cubitt op de Facebookpagina van een vriendin. Ik lees ze nog eens, neem een screenshot en sla het op. Alles. Komt. Goed.
Een einde, netjes georganiseerd. Volgens plan telde ik af. In bed vol twijfels, wachtend. Tot ik nergens meer heen moest.
Na de ontkenning, de woede en het gevecht werd het heel stil vanbinnen. Bang van het schemerdonker bouwde ik een routine op. Voor mezelf, maar ook voor mijn lief zodat hij zou zien hoe sterk ik wel niet was.
Het nieuwe vastgelegde ritme van de dag hielp me om de dingen een plaats te geven, om alles op een rijtje te zetten. Het gaf me tijd om te schrijven en te genieten van de stilte, het gespin van de poes, … de complimenten van onbekenden. Langzaam broeide het vertrouwen in mezelf.
Ik ontmoette lieve mensen voor lunch, koffie en de toekomst. Ik heb me welkom gevoeld. Ik heb gelezen over mensen zoals ik in interviews, boeken en online berichten. Ik heb ze op televisie gezien. Ik heb ze vandaag ontmoet en gisteren … "Ze komen wel vanzelf, de mensen die bij je horen."
Ik ben best oké. En alles komt goed. Soms, heeft mijn lief gelijk.