Ik probeer het te begrijpen. Je frustratie zien was onthutsend. Hoe je ons je middelste vinger, naast die met je trouwring, ostentatief toonde alsof het een kunstwerk was. Hoe je ons door je open raam iets toeriep dat we door je verwrongen boosheid en gierende banden niet konden verstaan. Vijf seconden, daar ging het over. Je moest vijf seconden wachten zodat wij langs de kant van de weg verder konden wandelen. Jij kon niet door, want een net geverfd cijfer dertig met een dikke witte cirkel errond moest nog opdrogen. Ik denk dat je die dertig gemist had, aan je rotvaart te zien die je vlak naast ons inzette. Een fietser verderop in de straat kon zich met moeite recht houden en gooide z'n rechterarm de lucht in. Ook hij kreeg je kunstwerk te zien. Je had waarschijnlijk een slechte dag. Ik snap dat. Een baas die je net gebeld had dat je te laat was, of een vrouw die je vroeg eens op tijd thuis te zijn. Je wilde waarschijnlijk voor haar vijf seconden sneller op je werk zijn en vijf seconden sneller thuis. Ik kan me dat inbeelden. We hebben allemaal zo'n dagen. Maar ik begrijp het niet. Dat je jouw frustratie op anderen botviert. Dat je anderen in gevaar brengt daarmee. Dat je jezelf oeverloos extra frustreert met elke middenvinger die je anderen toewerpt. Ik hoop dat tenminste je vrouw wat aan je heeft gehad die dag en dat je bij haar tot rust komt. Voor ons ben je alleen maar een slechte herinnering. Je hebt indruk gemaakt.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.