Het is veel te lang geleden dat ik nog eens iets heb geschreven. En juist vroeger vormde dat de basis van mijn leven.
Ik ben mijn laatste kaarten aan het verspelen bij mijn beste maten. Ik heb meer en meer het gevoel dat ook zij me gaan verlaten. En ik kan ze der niet om haten. Ze zijn er altijd maar weer door dun en dik voor me geweest. Vroeger hadden ze wellicht nog het idee dat alles peis en vree zou zijn gekomen. Maar ook dat laatste greintje hoop heb ik ze nogmaals weer eens ontnomen. Het was even bekomen deze morgen toen ik van beide op Whatsapp het verwijt kreeg van een zelfingenomen zak te zijn. Dat ik enkel maar bezig ben met mezelf. En ja het heeft eventjes moeten binnendringen en is eventjes binnengekomen maar niet voor lang. Ik ben wederom weggevlucht in mijn acrobatische dromen.
Ik wentel me in zo onnoembaar veel bochten en kronkels dat ik me haast een slang voel die zijn eigen staart zit af te kauwen. Deze morgen ging ik achter mijn medicatie, want mijn zelfbeschikkingsrecht ben ik onherroepelijk reeds lang verloren, en ik voelde me o zo hopeloos ontredderd. Ik keek naar de gebouwen terwijl ik naar de farmacie kuierde en luierde en hoe mensen toch die moed en kunde aan de dijk hebben weten te leggen om in hun korte vakantie hier op aarde er toch iets moois van wisten te maken. En zo blijven zij ergens ook voor altijd wel ergens bestaan. En ik ? Ik ben daar los aan het voorbij gaan. Geen ambitie, ik walg van repetitie terwijl mijn dagen gevuld worden door maar één ding. Het wachten en verachten van zij die me ook maar even van de pijn weten te verlichten. En de laatste jaren komt dat zootje ongeregeld alsmaar frequenter op mijn pad zonder dat ik vroeger er ook maar iets mee had. Waarschijnlijk bevinden ze zich in dezelfde spiraal van levensonwaardigheid en vervuilde moraal. We delen zeker weten hetzelfde verhaal. Een van klaagzang en schandaal.
Ik kan misschien nog zo duizend jaar meegaan of ik word niet meer wakker deze nacht als ik al slaap vat uiteraard. En ja ik ben het zat om de straatkat weer eens uit te hangen en tekort doen aan mijn eigen verlangen. Het schaamrood staat op mijn wangen, geloof me als ik weer eens de dagelijkse wandeling afleg naar de Pakistaan om de hoek. Maar dat is andere koek. Wat kan het me gestolen worden wat ze denken van een mannelijk individu van de veertig gepasseerd en nog steeds onder moederlijk dak woont. En ik zie me hier nog niet direct weg zijn ook. We zijn vandaag de zestiende van de maand en wederom kan ik mijn rekeningen niet meer betalen of mijn broodnodige meds. Maar zijn ze wel zo nodig? Sinds ik die middeltjes heb leren kennen is mijn leven blijven staan in stilstand. Dat ene euforische momentje en mijn molentje dat op overdrive raast voor een uurtje en dan een abyss achterlaat aan zwarte leegte de overige 23 uur per dag. Want slapen is me ook al lang niet meer gegeven. Als ik de gegevens van mijn smartwatch mag geloven slaap ik geen 3u per nacht meer en ga ik maximum een half uurtje in diepe REM slaap. De amfetamines dienen om mij door de dag te helpen en hebben terzelfdertijd het averechts effect mijn slaap in te trekken
.