Het overkomt mij meer dan eens. Een goede zin, die juiste dialoog of de beschrijving van een emotie ontwikkelt zich in mijn hoofd net op het moment waarop ik in slaap aan het vallen ben.
Hoewel er wordt beweerd dat je dingen van vlak voor je slaap beter onthoudt, weet ik dat ik morgenochtend zal opstaan en dat perfecte zinnetje zelfs in de diepste krochten van mijn brein niet zal terugvinden. Voor nu zijn mijn oogleden te zwaar en komt er in mijn lippen geen beweging meer, anders zou mijn partner nog iets kunnen opvangen.
De dag nadien gaat gepaard met gepieker. Mijn hersenen kraken nog net niet. Ik moet en ik zal me herinneren wat gisteren zo goed klonk. Langzaam maar zeker sijpelen de woorden binnen. En ook al weet ik dat het niet exact klinkt zoals ik gisterenavond in gedachten had, ik kan verder met mijn verhaal.
Soms besluit ik ’s avonds toch de slaap uit mijn ogen te wrijven en alles wat er door mijn hoofd flitst snel in mijn telefoon op te slaan. Een slapeloze nacht tot gevolg, maar ik heb toch die perfecte zin vastgelegd.
Bij het herlezen van mijn tekst krast mijn pen een ganse zin weg. Mijn krakende hersenen en vermoeidheid ten spijt, want mijn perfecte slaappassage blijkt toch niet zo perfect als ik met mijn slaaphoofd dacht.