Nergens waar de buurman keek, leek zijn straat te beginnen. Logisch: ik kon me niet voorstellen wat het was dé buurman zelf te zijn.
Hier, waar alles logisch is, kijkt de kamer kaal naar je terug,
maar je leven zelf is de puinhoop waar aan begonnen zal worden.
Eerst het individuele gezeik, daarna het (gezamenlijke) begin daarvan, as if by rule.
Het start met empathie van Deleuze en eindigt bij empathie tijdens Deleuze.
Wie verwacht dit gedicht eigenlijk in zijn inbox?
Zo weinig mogelijk ‘en’, zo halsstarrig mogelijk ‘nee’ gebruiken, als het al gebruikt wordt.
Hetgeen ik instuur, om gebruikt te worden, moet nagelaten om begrepen te worden.
En de paper van de terugblik begint met ‘Beste gelijkgezinden’;
maar waarom is het latente media, waar ik het mee ga voor elkaar krijgen?
De kans op publicatie, de kans om vast te modderen in self-awareness.
God zijn. Even maar. Waarom?
Omdat dat niet herhaald zal worden. Een anti-categorie, van a naar b, naar het anti.
Daarna pas kan er gelachen worden om weelde.
Het is nog het soort beschikbaar zijn van middelen; te kunnen denken aan bepaalde ladingen financieel, die financieel kunnen worden gedekt.
Op hun beurt de bijdrages uitgeven, contractbreuk ‘naspelen’ met degene die van mijn tekst
een prop maakte; één waarvan ik de kreuken blijf voelen en de zin in iemand verlies.
Wat ze doen met elkaar, is wat ze doen met dit soort bijdrages: ‘de’ poëzie, poëet ‘worden’.
Stuiterend tegen elkaar conventies versterken.
Stuiterend tegen elkaar bekend worden.
Maar dat belet de boodschap niet, want knowledge is - nog voor zij op het snijpunt van rijk & wereldvreemd komt - for free and for you, vooral dat.
De boodschap is gratis, de connectie ermee (= het kunnen associëren met de benoemde doelgroep) is vaak pijnlijk. Basiskennis zou de start moeten zijn van analyse.
Ik zwijg beter dan jou, dus ik lijk op jou.
Ik haatte de recensent. Nu laat ik het steeds na,
beter van hemzelf en zijn zoveelste misdraging te worden.