In de meeste planetaria is het niet toegestaan de hemellichamen aan te raken en Janko de beer, hij ligt daar. Hij lijkt er zich niet van bewust dat hij dood is en voor een nachtvlinderslaapje is hij te groot.
Alles sterft vandaag. Een haas doodgereden, niet eens in een blinde bocht en bij dageraad kwam er een lijkje de tuin binnengestrompeld. Of ik het te sterven kon leggen ergens in de schaduw van de komende middagzon, spraken zijn oogjes.
De meeste dieren zijn gehavend. Janko is dat ook, de haas te veel en het hondje in de tuin had een huid vol schurft en lijden. Intussen is iedereen en alles verzameld, voor dit dagje van het heengaan. Er is slechts hoop voor de maden.
Met vliegdoodmepgemak. Eerst wordt de adem nog ingehouden, grolt een buik als een normale hond die schijt heeft aan het lot van elke dageraad. En dan. Als de aarzeling morbide plannen krijgt. Dan sterft Janko gewoon.
De kist voor hem is sterk gemaakt en in dit planetarium zonder magisch einde weerklinkt alleen nog de herinnering. De haas zit verscholen achter een beeld dat honger lijdt en de hond is nog onderweg. Dat is hij altijd geweest.
Naar nergens. In de richting van het Niemendal en uit de mond van morgen groeit er een sliert gelatenheid.
voor Ján Javorský, het hondje en de haas, die heengingen op 30 augustus 2022