Allemaal op de eerste rij.
Samen op de foto.
Ligt mijn haar goed?
Zit er iets tussen mijn tanden?
Zie ik er wat verdraagzaam uit?
Staat het op mijn gezicht af te lezen dat ik het toch niet zo voor vrijheid van meningsuiting heb?
Dat ik vorige zomer journalisten noch kinderen spaarde in een buitensporige vergeldingsactie tegen een vijand die ik voor eens en altijd op de knieën wilde krijgen?
Dat in mijn land en onder mijn bestuur een blogger net 50 zweepslagen kreeg ondanks internationaal protest?
Dat mijn kersverse staat graag wereldwijde erkenning ontvangt maar dat ik evenmin kritiek op mijn persoon duld?
Dat ik het in mijn land strafbaar heb gemaakt dat kranten mijn beleid op de korrel nemen?
Dat mijn president enkele zomers geleden mijn politiekorps met bruut geweld een plein vol manifestanten heb laten ontruimen?
Dat ik eigenlijk niet met die andere pipo's op de foto wil maar dat het goed was voor de PR van mijn land?
Dat ik net verontschuldigingen heb geëist voor een cartoon die me schoffeerde?
Waren er nog slachtpartijen die we moeten herdenken? Waar we tegen moeten optreden? Of zijn die landen minder belangrijk?
Staan er genoeg veiligheidsagenten achter ons? Lijkt het alsof we één zijn met ons volk? Zullen ze het ook deze keer weer slikken?
Goed. Over naar de orde van de dag.