In de straat met huizen van beton woonden zij.
Hun ramen keken uit op ieder ander zijn gordijn.
Ze gingen naar dezelfde school en fietsten samen naar huis.
Samen uit samen thuis.
Dag in, dag uit.
Het leven ging voorbij als een schilderij.
Toen ze zes waren schreef hij een briefje aan haar.
Jij en ik voor altijd.
Het was geschreven met een zwarte dikke stift.
Die stift hielden ze tien jaar later onder hun neus.
Elke dag een stift, tot de punt droog was.
Ze lagen op haar bed en staarden naar het plafond.
Glow in the dark sterren en planeten.
Schel gekraak uit oude speakers.
‘people try and hide the night underneath the covers’
En nog een keer.
En nog een keer.
Onder de dekens kwam het plan.
Het plan van altijd.
Dat lag in het zwembad van de buurvrouw.
Hand in hand sprongen ze in het azuurblauw.
Negentig seconden tot eeuwig begon.
Ze stelde zich voor dat het bad steeds groter werd.
Hoe het overliep en haar meenam van rivier naar oceaan.
Hij zonk naar de bodem.
Zij bleef aan het oppervlak drijven.