Ik wil ergens aan beginnen zonder dat daarom gevraagd wordt,
dan pas ontstaan er de mooiste dingen
zegt ze zo tussen mij en haar in
en zonder dat daaraan getwijfeld wordt
loop ik soms hand in hand met haar mee
één of ander leven in.
Mezelf laat ik weten dat dit leven er zo uit ziet:
zwaar, donker, gehavend.
Het leven is als een verkrampte spier die jou imiteert op de precieuze momenten.
Het is een plek die zo weerzinwekkend met je mee beweegt,
dat je er misselijk van wordt.
Ik word al snel misselijk
en jij, ik, en iedereen zouden wat meer aan onszelf moeten denken.
Zonder doortastend op zoek te willen gaan naar een oplossing
verdraag ik mezelf nog maar eens.
Lijk ik verder van jou weg, mezelf tegen te komen.
Het doet pijn, dit te willen doorspartelen.
Met vlees en bloed altijd wat.
Jij deint weg, echoot terug naar me toe
tussen gepijnigd en sereen in,
en even is er iets dat zegt,
waar het zich bevindt.
Een moment is het stil;
daarna komt men weer tot leven
en worden jij en ik en iedereen lotgenoten,
iets wat we altijd al hadden willen worden.
In de ooghoeken van de medestanders,
hoor ik mezelf roepen
om verpozing of een time-out van dit gebeuren.
Maar ook jij wilde ergens aan beginnen zonder dat daarom gevraagd werd.
Het is doelgericht willen leven
voor zij die ervoor kiezen van zichzelf geschiedenis te maken.
Dan kijkt ze naar me, zo alsof ik beter weet.
Beter weet dat dingen om ons heen ook namen hebben,
beter weet wat angst nodig heeft,
beter mezelf tot geniale ideeën heb weten komen,
toen ik nog ergens onbezonnen onschuldig was,
in een lichaam dat heerste.
Nu is alles stram en gewillig aan een leven vol wrakken en oude stukken tijd
die ik niet meer lezen kan, niet meer lezen wil.
Het deeltje Dries in mij, zal ook sterven.
Ook ik ben gelieerd aan situaties vol gepijnigde samenhorigheid.
Aan de oevers van mijn dood, sterft eenieder,
en mijzelf tot geschiedenis verheffen, is een poging die om en bij de 10 seconden duurde.
Het bewonderingswaardige is een fractie te veel blind vertrouwen
in jou, mijzelf, en iedereen die erbij wilde zijn.
Jij, ik en iedereen kijken mee.
Naar Dries die schrijft.
Naar Dries die weigert zichzelf te laten kennen.
Naar Dries die dergelijke informatie over laat aan jou.
Naar Dries die verkrampt wegzakt in Dries.
Wil je nog één keer jezelf onder ogen komen,
vraagt ze doelbewust,
omdat van zelfliefde helden worden gemaakt,
en dat jij daar maar een plekje zoekt,
om in te mogen blijven zoeken
naar een versie die je innerlijke paspoort kan zijn.
En dan blijft ze naar je kijken,
het vermeende afscheid weigerend.
Ik loop hand in eigen hand,
één of ander leven in.