Ik zag haar voor het laatst op de kermis in het dorp. Ze stond met haar zus aan het
schietkraam. We praatten. Het was wat onwennig. Ik vroeg haar hoe het in onze klas was. Zij vroeg mij hoe het op mijn nieuwe school was. Ik moest nu elke dag met de bus naar de stad en moest groter zijn dan ik me voelde. Die avond zei ze tegen haar moeder dat het tussen ons nooit zou veranderen, al zaten we niet meer samen in de klas. De volgende dag veranderde alles. Een auto-ongeval. Zij en haar zus waren op slag dood. Ik ging ook die ochtend met de bus naar mijn school in de stad, waar niemand haar kende. Ze noemden me 'het meisje dat altijd huilde'. Haar lege bank in onze klas heb ik nooit gezien.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.