Van buiten beet de bittere koude zich een weg naar de matig verwarmde, door een grote tl buis verlichte, kleedruimte van het parochiaal centrum. Sonja, Raf, Rudy en Anja kleedden zich om. Het jaarlijkse hoogtepunt van hun aller theatercarrières brak thans aan. Ze zouden opnieuw gestalte geven aan de levende kerststal van het dorp.
Dat dorp zat geplet tussen snelwegen en bestond voornamelijk uit lintbebouwing. De huizen deden nog het meeste denken aan architecturale dwangarbeid uit de goelags. Ook de rest van deze verzameling stenen die men dorp placht te noemen deed in min of meerdere mate denken aan een ver vervlogen tijd waar de Sovjet-Unie een prominente rol leek te spelen. Ontzettend veel tinten grijs leken zich te verdringen en zo de toevallige passant nooit het gevoel te geven echt welkom te zijn. Het was misschien daarom dat het dorp zo op zichzelf gekeerd was. De meeste mensen woonden hier al hun gehele leven. Zonder ook maar een voet uit het dorp te zetten. Gekneld in een muurvaste situatie, niet te bewegen.
Raf bijvoorbeeld was nog nooit uit zijn dorp geraakt. Hij had misschien ooit eens geprobeerd ergens heen te gaan, maar dat was hem niet gelukt. Zijn leven was een perfecte driehoek: ouderlijk huis, eigen woning en -uiteindelijk- urneveld. Hij kon op dit moment in zijn leven beide andere hoeken overschouwen. Uit zijn ouderlijk huis kachelden langzaam wolkjes verlangen naar lichtere tijden. Dagen van zon en groene lente. Raf wist dat we deze periode door moesten. Hij hield van zijn dorp en iedereen die er woonde, hij hield ook van het landschap en het uitzicht. Wie niet van hier was kon het onmogelijk mooi vinden maar voor wie hier opgegroeid was kroop de schoonheid onherroepelijk in diens ziel. Raf lachte wanneer hij, met zijn gemoed in sluimerstand, dacht aan vroeger.
Nu iedereen was aangekleed stapten ze statig, helemaal in hun rol, naar buiten. Daar werden ze aangemoedigd door steeds dezelfde menigte. Het was, voor de bewoners van het dorp, een excuus om buiten te komen en Glühwein te drinken. Want drinken dat konden ze. Nachtenlang als het moest. Iedereen behalve Anja die, na jaren vechten, eindelijk de drankduivel had weten te verslaan. Deze periode was voor haar natuurlijk extra moeilijk. Overal kon je drinken, ook in de kerststal. Het was een ware beproeving voor haar. Ze moest zich sterken en hopen dat niemand op compleet nonchalante wijze een restje jenever aan de kerststal zou achterlaten. Al wist ze heel goed dat wanneer ze zich zou laten verleiden tot het opdrinken van een bodempje wat voor drank dan ook ze onmiddellijk zou hervallen in haar tot bodemdrift gedoemde rituelen. Ze dacht, heel kort, aan nachten naaktdansen op tafels van cafés met slechts cowboyboots aan. Ze slikte haar tranen door en proefde de melancholie.
Stoetsgewijs liepen ze naar de kerststal om daar hun plaatsen in te nemen. Rudy had pech dit jaar, hij moest de ossenkop op. Al was het ook een zegen want hij nam, telkens hij op scène stond, kalmeringspillen om toch maar rustig in zijn rol te kunnen ademen. Toch voelde hij zich in zijn eer gekrenkt dat hij dit jaar quasi onherkenbaar deel moest nemen. Achter zijn façade dacht hij aan een eeuwigheid Gran Canaria.
Raf was Jozef. Met zijn staf in de hand nam hij zijn plaats in aan de kribbe. Hij liet zich niet van de wijs brengen door de talrijk opgekomen vrienden en familie, die toch iedere keer trots waren. Hij staarde in de verte en dacht bij zichzelf: eerst nog maanden grijs en dan, uiteindelijk, terug de geur van vers gemaaid gras en zon. Met in zijn ogen dat verlangen verstilde langzaam zijn beeld en dat was goed. Hoog in de hemel van de donkere nacht flikkerde een ster.