‘Je hebt toch tot vijf uur?’
‘Ik kreeg eerder vrij.’
‘Waarom?’
‘Laten we het een principekwestie noemen, je weet: ik heb sterke normen en waarden. Daar valt niet aan te tornen.’
‘Principe?’
‘Ik sta daar bij die ontvangst van alles te regelen, in mijn blauwe plastic ziekenhuisjurk en met een spatkap én mondlap op de kneiter, komt zo’n kakmoedertje met een jochie van een jaar of zes aanlopen. Ze geeft mij de papieren en vraagt naar de kindvriendelijke locatie, balie twee.’
‘Dus?’
‘Nou, ik zag het in een oogopslag: dat kind was een weekdier, die moeder verwende dat knulletje te veel. Thuis een vader die de afwas doet, weet je wel: zo’n lullletje zonder ballen. Dat weerspiegelde in haar ogen, dat de ballen bij haar hangen en niet bij hem. Leer mij die serpenten kennen. Ik verwees haar naar balie vier en zei tegen dat jong. “Jij moet niet zeuren, kleine. Gewoon wapper in de neus en effe doorbijten.” Laten we eerlijk zijn, dat heeft een kind nodig.’
‘Toen ben je weggestuurd?’
‘Nadat ik dat zeikwijf een geruststellend tikje gaf.’
‘Peter! Alweer?’
‘Ik gaf een lichte, correctief bedoelde klap om de dame tot de orde te roepen. Ze reageerde hysterisch toen ik dat joch bij zijn nekvel pakte en naar vier duwde en het mokkel toonde hoe ze moest opvoeden.’
‘Zo ben je Janet en de kinderen ook kwijt geraakt.’
‘We kweken alleen maar watjes op de wereld. Te weinig mannen.‘
‘En nu?’
‘Volgende week voorkomen, daarna zie ik wel verder.’
‘Pint?’
‘Alsof je het nooit zou vragen.’
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.