Het is te mijden en ik doe dat al eeuwen. Omwille van het slijk en de modder.
Enkel één groene specht die het grauwe niet vreest en een koppel smoorverliefde wilde zwijnen durven het. Voor een gebarsten wezen is het best gevaarlijk.
Eén misstap en het is prijs. Het komt gewoon uit de bodem. Het kapbos zelf heeft om dit pad nooit gevraagd.
Ik weet alles staan. Ik weet ze allemaal liggen. Alle wrakken, elk kadaver staan op deze kaart en toch. Eén misstap en het is prijs.
Ik heb het niet geprobeerd. Om mezelf te versnipperen en met mij de kaart.
Daarop staan ze. Kruisjes en krassen. Er is geen ommweg op aangeduid, geen lichtpuntje.
Zou ik nog oppassen, wanneer ik door een bosbrand loop? De zoveelste en toch. Niets verandert.
Toen ik kind was, werd ik nog geaaid. Het zijn woorden van de specht. Mijn vingers gaan voorzichtig door het groen, de rode kuif.
Het is niets. Vergeleken met een kluif, een bot van een olifant die zelden iets vergat.
Olifanten willen hier niet leven.
Om alles plat te lopen, is het wachten op de Klein Duimpje.
Het mag ook hem zijn. Thanatos.
uit de reeks 'Over eelt en zurkelteelt'