De herhaling van situaties sluit niet veel meer uit, maar misschien wel het volgende:
jezelf herkennen in hetzelfde.
Mettertijd werd de lucht grijzer en de huizen klommen hoger.
In de temperatuur merkte men een complete gelijkenis op met die van de dag ervoor.
Alles was bezig zichzelf te zijn.
Alleen jij werd afgezet in de tussenzone van waaruit je alles bekijkt.
In de tussenzone is het stiller dan daarbuiten; lijkt niets groter dan wanneer er plots op de straathoek een silhouet zichzelf navolgt en een orgie aan woorden fluistert, het is een windvlaag aan sprekers die je afleidt van buiten uit naar binnen in. Tussen gratie en een fractie rolt de letter 'r' je oorschelp binnen en nestelt ze zich in plekken waar je lichaam nog nooit is geweest.
In een andere tussenzone gaat het net hetzelfde.
In dat geval geef je er de brui aan, loop je jezelf tegemoet, lijk je op dat wat je doet dat dat jou maakt.
In de tijdzones waar het nieuws zich verspreidt holt men van hoek naar hoek om het proces te versnellen.
Maar niets helpt als je tijd en ruimte met elkaar verwart.
Tussen de rook van mijn sigaret en mijn vingers cirkelt er tijd.
Tussen de vingers in is er ruimte voor tijd.
Tussen de tijd in is er sprake van ruimte.
Gehele verwarring ontstaat als de epidemies zo uitbreken binnengewaaid van natuurlijk Oosterse contreien en niet ik was niet daar om niet naar mezelf te wijzen. Niet.
Niets is nog authetiek als jij jezelf blijft. Verwar me steeds meer met je ruimte,
dan zal ik de tijd wel verplaatsen.