En toch, hier ben ik weer,
aan het schrijven.
Sommige dagen voel ik me te veel,
melancholie.
Als mijn botten en gewrichten ziek en moe zijn
van alles wat me probeert te belasten.
Ik ren niet meer, ik rust, mediteer en
verdrink in mijn eigen gevoelens.
Een prachtig wonderland
Waar elk levend wezen met respect wordt behandeld en gelijk is aan een ander.
Waar elk levend wezen het recht heeft om een eerbaar leven te leiden.
Niet alleen een leven van overleven.
Eindigend, stervend op een eindeloze weg
in een helse woestijn als enigste begraafplaats.
Ik ren niet meer, ik kruip alleen nog maar
op deze dagen.
Alles wat ik voel is intenser,
kleurrijker en luider.
Ik raak, ik bloed
en ik huil.
Deze dingen maken me tot wie ik ben.
Al kan je proberen me neer te halen met jouw eigen woorden,
een wolf kan je niet doden door een stuk van je eigen keel af te bijten.
Ik huil gewoon tot op deze menselijke wereld
de laatste persoon sterft.
Er zal geen slechte wereld meer zijn.
Want niemand van ons zal overleven.
Tot een kleurrijker wonderland ons de ogen opent.