Vandaag voelde ik me goed, en dit gedicht kwam vlot uit mijn pen, als een reflectie op mijn leven.
Koester iedere rimpel
Koester iedere rimpel, een tijdloze kaart,
De kronkel van wegen die jij hebt betreden.
Ze buigen en vloeien, soms scherp, soms bedaard,
Een spiegel van jaren, een zicht op het heden.
Ze spreken van stormen, van zon en van wind,
Van liefde die brandde, van tijden gehard.
Ze tekenen zachtjes wie jij in wezen bent,
Een ziel die door leven is vormgegeven, apart.
Een lach kerft een lijn, diep geworteld in huid,
Een traan laat een stroompje dat nooit wordt vergeten.
Ze fluisteren zacht als een onverstomd geluid,
Van alles wat was, in je lichaam verweven.
Elke plooi op je huid is een bladzijde waard,
Een boek dat vertelt van een ontembaar streven.
Ze kronen je wezen, een levensstandaard,
Een tastbaar bewijs van een leven vol leven.
Dus omarm deze lijnen, hun rijkdom, hun pracht,
Ze dragen je kracht door de dagen en nachten.
Rimpels onthullen, in kwetsbare zachtheid,
De schoonheid van tijd die je ziel heeft ontkracht.