Twintig cent. Zoveel kost Bertha nog. Gemaakt van massief hout. Ik vermoed eik. Degelijk materiaal. Ze is een echt koopje tussen alle andere snuisterijen in de kringloopwinkel. Bertha overleed in 2005 en anno 2021 ligt haar waarschijnlijk enige tastbare aandenken in een winkel vol afgedankte spullen. Wat drijft een mens ertoe om een doodskruisje, dat een jaar in de kerk hing, mee te geven naar deze plek? Ik kijk om me heen en vraag me af wat er misschien nog van Bertha zou kunnen zijn. Het eenzame Oxo-kommetje. Het zongebleekte porseleinen hondje. Wie is de persoon die naar het houten kruisje keek en met een onverschillige oogopslag het etiket met 20 cent erop kleefde? De prijs voor een mensenleven onderging alvast een pittige devaluatie. Na de eerste verbijstering krijg ik heel even een onweerstaanbare drang om Bertha te adopteren. De drang wordt snel gestild wanneer ik het houten doodskruisje van Alphonse in het oog krijg. Dertig cent. Zelfs in de dood gaapt de loonkloof. Mijn hand glijdt naar zijn aandenken. Ik leg hem naast Bertha. Praat nu maar, denk ik. In de dood zou niemand alleen mogen zijn. En zo bezorgde ik Bertha en Alphonse een onverwachte blind date.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.