Ook bladeren laten nu en dan los. Al laat ik ze nog even hangen. Totdat ze klaar zijn om te vallen op de bodem, verstrengeld met het mos of besluiten te worden opgevangen in een vangnet en vervolgens liefelijk worden opgeruimd. Toch staar ik er verdwaasd naar en stel me de vraag: “Waarom zoveel onnodig werk verrichten, als mijn takken van de losse bladeren toch worden ontdaan, en voor een blik op de horizon worden verruild?" Want bladeren die besluiten te vallen, vallen traag, maar vooral: graag. Gestaag gaan ze naar de bodem en blijven ze daar even liggen. Ze weten dat zij composteren en de volgende lente plaats zullen maken voor nieuwe frisse bladeren. Het valt immers niet allemaal aan diggelen. Wanneer alles doorheen de seizoenen naar een continue verandering lijkt te gebaren, ook wanneer tranen van de ongedwongenheid van geluk of juist de complexiteit van de liefde op mijn schors biggelen. Weet ik, ook dit zal, doorheen de seizoenen van het leven, plaats maken voor groei en geleidelijk aan bedaren.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.