Een man gekromd tegen de achtergevel van het Noordstation richt zijn blik al smekend naar boven, waar hij hoopt de hemel te vinden in de voorbijgangers. En zo kijkt de bedelaar je nooit recht in de ogen. Hij heeft zijn plastieken been naast hem neergezet, als je zou willen zou je daarin het kleingeld kunnen gooien in de plaats van in zijn uitgestrekte hand. Wat hij nog over heeft van zichzelf gebruikt hij. Er zijn hier nog zoveel andere mensen die nergens heen lijken te gaan. Wie geen arm of been mist, is wel een ander belangrijk deel van zichzelf kwijt, zij het niet altijd zo zichtbaar. Een vrouw met een halveliter jankt om haar verloren dochter. Je vraagt je af hoeveel van deze gebroken mensen er nodig zijn om tot een volledige persoon te komen.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.