Onlangs tijdens een wandeling kwamen wij iemand - die ooit mijn turnlessen voor dames volgde - tegen. Zij was alleen op wandel. Wij bleven even praten en vroegen hoe het met haar was. "Niet goed" antwoordde zij "mijn man is onlangs overleden". Vandaar dat zij alleen was, want normaal zijn zij steeds met 2 op stap. Zij had nood aan een babbel. "Het ergste is... is dat je huis 's avonds steeds leeg aanvoelt" vulde zij aan.
Naar aanleiding van haar laatste opmerking - die mij zeer diep raakte - heb ik vandaag de onderstaande tekst opgesteld.
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
Levensplezier... maar er komt een moment.
Levensplezier is een elixir,
Magie die de ziel verwarmt,
Ontstaat in momenten gedeeld,
Een glimlach, een omhelzing die alles heelt.
Mensen vormen het hart,
Geven kracht en smaak,
Warmte van verbinding, vreugde van samenzijn,
Steun in moeilijkheid, leven rijk en fijn.
Maar er komt een moment,
Dierbaren verdwijnen,
Mensen die onze wereld kleurden,
Vertrekken, laten een leegte in ons zielenhuiden.
Verlies voelt als een koude schaduw,
Toch blijft levensplezier bestaan,
Herinneringen aan gedeelde momenten,
Echo's van gelach en liefde in ons voortgaan.
Levensplezier is samen zijn,
Schoonheid zien in relaties fijn,
Dankbaarheid voor hen die er zijn,
Zelfs als ze niet langer in ons midden zijn.
Bron van energie, stille kracht,
Die ons leven kleurig maakt,
Elk moment van puur plezier,
Herinnert ons aan het leven dat we vieren hier.
Want uiteindelijk, de mensen die ons levensplezier geven,
Maken het leven de moeite waard te beleven,
Zelfs als ze slechts in onze herinneringen leven.