Zij was zo opzoek naar zichzelf, dat ze mij niet kon vinden.
Haar leven was al geleefd, dat is toch wat zij geloofde.
Ze zag me enkel als een schets van wie zij wou zijn, iemand die ze nooit zou kunnen worden.
Haar wonden kon ze enkel verzorgen door zout over de mijne te strooien.
Dus probeerde ze mij te boetseren, haar kleine meisje van klei. Ze wreef over me, telkens weer, iedere keer harder dan de vorige keer. Tot haar grote frustratie, kreeg ze mijn scherpe randen en plooien nooit gladgestreken.
Wanneer ik verharde, deukte ze me in.
Nu blijf ik achter, onafgemaakt en nooit volledig.
Voor altijd op zoek naar wie ik wil zijn.
Ik hoop dat ik haar ooit in me vind.