Om het nog eens te voelen ga ik naar Inno. Nee, het is anders. Ik was sowieso in Inno voor ondergoed, de soldenperiode kwam eraan maar wachten op onderbroeken, nee! Daar deed ik niet aan mee. Ik liep dus de rekken af. Voor slipjes, niets meer? Om wat tijd te verdrijven, dat ook, eigenlijk om te voelen of er al dan niet een hemd hing te wachten op mijn huid. Het moest iets zijn met een kleur maar de kleur kon zowat alle kanten op. Geen wit vandaag, zeker geen zwart. Bij de rekken van Mayerline voelde ik iets. Een blouse die als twee druppels water leek op wat mijn mama ooit gedragen had leek me aan te raken. Ja, zelfs aan te spreken. Inneke, zei de blouse. Wacht, jij bent toch mijn Inneke? De stem was duidelijk, zo duidelijk dat ik bleef staan, door mijn knieën ging, zo stiekem mogelijk ging liggen onder het rek. Ik sloot er mijn ogen. Mama, ben jij het? Ik hoorde niets meer, maar voelde een hand door mijn haar gaan. Vriendelijk. Nee, zachtaardig. Eigenlijk was de hand teder. Omdat ik dieper ademde kwamen er tranen. Ik kon de blouse die zij had gedragen aanraken, van het rek halen met uitgestrekte arm. Ik legde de zachte stof op mijn buik. Ademde diep, liet mijn tranen stromen. Ik nam nog een blouse. En nog één. En nog. Tot ik bedolven onder de blouses beter kon voelen dat ik haar nooit meer zou zien. Dat ik die tederheid nooit had gevoeld.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.
8 jul 2024
· 16 keer gelezen
· 2 keer geliket