Omdat je alles kan verbinden met leedvermaak, hield ik op met jou leuk te vinden, zei je.
Daarna volgde een langere versie van 2020 dan je verwacht had.
Desnoods zichzelf maar heruitvinden dan, waarom ook niet? Alles in het meervoud.
Alsof ze van buitenaf op ons afkomen, sporen advertisements je aan jezelf te blijven.
Maar alles en iedereen worden toch altijd weer mee op sleeptouw genomen,
en in een bepaalde volgorde, noemen we dat de tijdlijn. Een reclameblok van knowledge
doemt op, definieert wat zeker is.
Waarom positief zijn, als je het van je huid af kan laten glijden door het te haten.
Dat ene moment dat je mooi was, en niet bleef.
En de 16-jarigen zijn daarna de favoriete schietschijf, van de mensen die hen een naam gaven;
dit is het vervolg op marginalisering, maar wat zegt dat nog over jou?
Diep van binnen voel je betrokkenheid bij alles wat je overkomt,
maar je zegt,
ik wil gelukkig zijn.
Dat je gelukkig wil zijn, lijkt vooralsnog nog een beetje op dood gaan.
Als er al één manier van judgemental zijn die gerechtvaardigd is bestond,
dan is het die zonder tijdelijke aard.
What you see, is what you believe to see.
Daarnet zag ik de wereld onttovert worden, en ik deed mee.