meeneemklaar
er prijkte illusie op mijn dressoir gammel, niet meteen meeneemklaar
erop wiebelde die, alsof die voelde zich thuis, stof riep naar meervoud
voor nieuwe verhaal, zeer zeker, al vooraf van een weerklank bezoedeld
er hing scherpe geur, plastiekerig vers, niet echt de schuld lag bij dressoir
droeg enkel gammele bestaan, moeilijk, in houtrot details loog meer stof
het liefste gezien wilde illusie, verworden voor ogen vatbaar in meervoud
maar het bleef stil aan dressoir overkant, er prijkte, het waaide wel over
ietwat buiten mezelf gerekend, verrot sloeg ik stof, in houtrot weerklonk
details, ik preekte wiebelend, zeer zeker illusie, die was meeneemklaar