Uit de kartonnen doos komen de herinneringen haar mat en glanzend tegemoet. Vooral mat. Ze kijkt naar foto’s van zichzelf een paar jaar geleden en denkt: ‘Maar meiske toch.’ De jonge vrouw die haar aankijkt is maar enkele jaren jonger dan zij en kijkt lachend in de lens. Het lijkt alsof alleen zij, hier en nu, haar pijn ziet. En haar angst. En hoe erg ze haar best deed. Zelfcompassie met terugwerkende kracht, kan dat? ‘Meiske toch,’ denkt ze weer. ‘Maar meiske toch. Had iemand u toen maar eens goed vastgepakt en gezegd: Kom hier, gij doet dat heel goed, gij.’
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.