Petra Thomas

Gebruikersnaam Petra Thomas

Teksten

waar

‘Waar ben je.’ Hij zei het zacht. Met dezelfde stem waarmee hij ’s ochtends ‘goeiemorgen’ zei. ‘Hier zit ik toch, vlak naast je,’ antwoordde zij. ‘Het was geen vraag. Jij bent waar. Zo waar. Zo echt. Ik kan je zomaar aanraken.’ Hij streek een haarlok uit haar gezicht. ‘Te waar om mooi te zijn?’ Ze krulde haar mondhoeken gespeeld naar beneden, als een meisje van zes. Hij lachte naar haar met de warmste ogen waarmee een man ooit lachte naar een vrouw. ‘Nee, precies waar genoeg.’ Hij nam haar hoofd in zijn hoekige handen en schilderde een glimlach op haar mond.

Petra Thomas
10 0

weg

Kom mij halen. Haal me weg uit mijn hoofd. Ik verdwaal al te lang in gangen van donkere gedachten. In nauwe steegjes met steeds diezelfde harde muren waar ik tegenaan loop. Ik verdrink in zwarte rivieren met oeverloze kronkels. Loop verloren in eeuwige labyrinten van vruchteloze overwegingen. Ik kom er niet uit. Haal me hier weg. Trek mij mijn lijf in. Mijn kleren uit. Bijt je vast in mij met al je tanden. Zet ze in mijn nek. Sla je klauwen in mijn huid, trek aan mijn haar, grijp me bij de keel. Vul mij met leven. Haal. Mij. Hier. Weg.

Petra Thomas
7 1

bierflesje

‘Als ik seks wou, zou ik hier niet zitten.’ Ze keek recht in de waterige ogen van de obese man naast haar aan de toog. Zijn opmerking ‘Een vrouw op dit uur alleen op café, die wil zeker seks,’ was hiermee vlot gecounterd. Ze richtte haar blik weer op het bierflesje voor zich. De rand van het etiket had ze met de nagel van haar rechterduim losgemaakt. Over haar ronde brilglazen heen loerde ze naar de barman die de glazen afwaste. Hij sopte ze met losse pols over de rechtopstaande borstels en zette ze omgekeerd weer neer. ‘Nog een pintje, Joeri.’

Petra Thomas
6 0

winkelkar

‘Ge moet de pijlen volgen hè juffrouwke! Als ge de pijlen volgt, dan kan dat niet gebeuren hè. Of zijt gij te schoon misschien, om de pijlen te volgen?’ Het geluid van onze botsende karren valt in het niets bij haar kermende heksenstem. Zwijgend manouvreer ik mijn winkelkar, die even onhandelbaar is als een driejarige, achteruit. Lang geleden dat iemand mij nog ‘juffrouwke’ noemde. Mijn slachtoffer gesticuleert heftig naar de omgevallen doos waspoeder en enkele uit het plastic zakje gerolde tomaten. De schade lijkt nogal mee te vallen. Nog even, denk ik, en haar gezicht kleurt even rood als haar tomaten.

Petra Thomas
7 0

mantel der liefde

Jarenlang had ze de mantel gedragen. Eeuwen, zo leek het. Zo lang, dat hij was gaan voelen als een tweede huid. Nee, als haar eigen huid. Wat had ze er veel mee bedekt. Ontelbaar waren de harde woorden die ze ermee had proberen te verhullen. En kilte, veel kilte. Ze had het vaak koud gehad. Ze wist nog goed wat ze er mooi aan had gevonden, ooit. Maar nu ze in de spiegel keek, zag ze het. Hij stond haar niet. En was dun geworden. Wat overbleef was een rafelig web waar je zo doorheen kon kijken. Ze wierp hem af.

Petra Thomas
0 0

lasagne

Hij was al meer dan een uur thuis en had nog geen woord gezegd. Schepte met één hand opgewarmde lasagne in zijn mond en bladerde met de andere in de krant. ‘Zeg eens iets om te lachen,’ zei ze. Schaapachtig keek hij naar haar om. ‘Waarom?’ vroeg hij. ‘Niet grappig,’ zei ze, ‘probeer wat harder.’ ‘Zeg, wat scheelt er met jou?’ Er zat al meer irritatie in zijn stem. ‘Niks. Gewoon; zeg eens iets om te lachen. Ik wil lachen.’ ‘Hou een ander voor de zot,’ zei hij. Is moeilijk hè, dacht ze, hier is niemand anders. ‘Ik ga naar boven.’

Petra Thomas
0 0

verrekijker

Hij omklemt de verrekijker met beide handen. De radiator onder het raam voelt koud aan tegen zijn bovenbenen. Als hij helemaal rechts tegen de raamopening leunt en zijn blik in een hoek van vijfenveertig graden naar beneden richt, kan hij het grootste deel van haar terras zien. De flauwe augustuswind speelt met haar kanten ondergoed. In zijn beige bermuda groeit zijn opwinding gestaag. Beneden rammelt zijn vrouw met potten en pannen in de keuken. Op het tuintafeltje ligt een opengeslagen boek naast een flesje zonnebrandolie; vandaag heeft hij geluk. De kramp in zijn schouder verbijt hij. ‘George, het eten is klaar!’.

Petra Thomas
0 0

virgin

Ze verslikt zich in haar koffie. De vraag van haar tienjarige dochter sijpelt langzaam binnen: ‘Wat betekent dat eigenlijk mama, ‘virgin’?’ Haar ochtendhumeur en zij hadden de bloemetjes en de bijtjes liever wat later gezien. Zo’n jaar of acht. Nog na-hoestend verbaast ze zich over de perfecte Engelse uitspraak van haar dochter. ‘Waar heb je dat gehoord?’ probeert ze tijd te winnen. ‘Ah, dat staat daar, op die fles olijfolie, ‘extra virgin’.’ Opgelucht neemt ze nog een hap yoghurt. Na een nogal onsamenhangende uitleg over de persing van olijven blijft het even stil. ‘Gaat dat liedje van Madonna dan over olijven?’

Petra Thomas
4 0

zilverpapier

Het is maandagmiddag, kwart over twaalf. Zilverpapier wordt behoedzaam opengevouwen, Tupperwaredozen geopend. Er zijn wraps en slaatjes met hummus. Zelfgemaakte soep met groenten waarvan zij de naam niet kent. De vrouwen hebben kapsels en praten over inductiekookplaten en snelkookpannen. De mannen kauwen lang. Vatten in gebalde zinnen hele voetbalmatchen samen. Ze bedenkt dat ze geen zinnig woord over inductiekookplaten kan zeggen en zwijgt dus. Ze ziet hun monden bewegen, hoort hun zinnen, maar kan er geen betekenis aan geven. Zachtjes glimlachen en knikken is altijd goed. En de salami tussen haar boterham bestuderen alsof die daar zelf tussen is gaan liggen.

Petra Thomas
0 0

prinsesje

Het meiske zat al jaren op de bus van de vrouw. Ze deelde haar reis met de non, de slet, de moeder, de heks, de dochter en vele anderen. Helemaal voorin zag ze vandaag een mooie tere vrouw zitten. Ze droeg een roze jurk en zilveren muiltjes. Er zat veel verdriet in haar ogen. ‘Hallo, ik ben het meiske,’ zei het meiske, ‘wie ben jij?’ Moeizaam tilde de vrouw haar hoofd op, ze leek verzwakt. ‘Ik ben het prinsesje,’ antwoordde ze met gebroken stem. ‘Ik geloof in de liefde, en in een prins.’ Dat was de dag dat het prinsesje stierf.

Petra Thomas
0 0

frangipanes

Ze drinken graag samen koffie. Zij vertelt dan over wat haar dwarszit. Over de dag die voorbij is en de dag van morgen. Hij luistert. Met oren waar heel veel in kan. Meestal zijn er frangipanes. Hij breekt ze altijd in twee stukken; één voor haar en één voor hem. Ze delen veel, naast koffie en frangipanes. Hun dromen, hun angsten. Veel gelach ook. Ze zet echte koffie, van versgemalen bonen. ‘Die Senseo is gewoon water dat graag koffie wil zijn,’ zegt ze dan. Hij proeft het verschil niet, maar de manier waarop ze dat zegt vult zijn hart met warmte.

Petra Thomas
5 1

meiske

Uit de kartonnen doos komen de herinneringen haar mat en glanzend tegemoet. Vooral mat. Ze kijkt naar foto’s van zichzelf een paar jaar geleden en denkt: ‘Maar meiske toch.’ De jonge vrouw die haar aankijkt is maar enkele jaren jonger dan zij en kijkt lachend in de lens. Het lijkt alsof alleen zij, hier en nu, haar pijn ziet. En haar angst. En hoe erg ze haar best deed. Zelfcompassie met terugwerkende kracht, kan dat? ‘Meiske toch,’ denkt ze weer. ‘Maar meiske toch. Had iemand u toen maar eens goed vastgepakt en gezegd: Kom hier, gij doet dat heel goed, gij.’

Petra Thomas
0 0

Opleiding

Publicaties

Prijzen