mijn beeld
er lag mijn beeld aan diggelen
instant trof het de grond me
in stukken werd ik ineens grof
onbestaand als zijnde verworpen
hoe het de grond raakte scherp
klonk schriel voor eenzame oren
kwetsbaar als was ik zocht ik
houvast in beelden een rijkdom
waarom het viel het me verliet
een raadsel tot opslag mijn oog
niet ik trok het om als vanzelf
verliet het mijn oren te zwak
ongewild viel het naar opzet
als verkasteelde mijn lucht
vergezelde het tot oogopslag
me inpalmde me schudde het
instant af dat verwilde beeld
schriel viel grof er tot grond
op schudde ik mijn rijkdom
beter als eenzaam raadsel me
beter me als uit lucht kasteel
in stukken verworpen het ik
onbestaand wild er houvast
beter beeld me aan diggelen