Musicbardude’s log :
stardate 14/12/21 – 21:06
Daarstraks, rond 15.55 uur en 21 seconden, na een felle wandeling van ruwweg 110 meter stapte ik achteloos mijn stamkroeg binnen.
Onmiddellijk maar veel te laat, viel mijn eurocent, ik was binnengestapt tijdens de bestuursvergadering van mijn favoriete etablissement.
De penningmeester, de voorzitter en de notaris waren netjes gedrapeerd rond hun favoriete tafel en volop de vergaderingsagenda aan het overlopen.
Beschamend zeg, als kleine aandeelhouder ben je altijd welkom om die vergaderingen bij te wonen en eindelijk was ik er eens bij maar was ik te laat.
Bovendien zag de bestuursvergadering, aan de lege glazen te zien, er zo goed als afgelopen uit.
Het zal me leren om die aangetekende brieven van het bestuur met de datums, uren en vergaderonderwerpen te negeren.
De penningmeester maakte nog een grap dat het een goed schrijfsel kon opleveren voor mijn verhalenserie “Dagelijkse kost”.
Maar ik twijfelde.
Het café heeft ooit een cafébaas annex schrijver gehad en het is een schier onmogelijke taak om in die zijn voetsporen te treden. Zijn boeken zijn ondertussen onvindbaar, dat zegt genoeg.
De andere kleine aandeelhouders waren verspreid over het café, een paar op het buitenterras en ik zette me nederig aan de toog.
Beduusd liet ik mijn AR code scannen en bestelde gewoontegetrouw een bakje troost. Die vooral Nederlandse uitdrukking kon hier niet beter op zijn plaats zijn.
De bitterheid van de koffie was puur psychologisch, dat wist ik, maar tegen mijn meug in gooide ik er toch een half klontje suiker in.
De speculaas die ik gewoonlijk links van mijn tas laat liggen nam ik er ook bij.
Naast mij aan de bar was er iemand een drankje met ijs aan het bestellen en hij maakte het voor het meisje achter de bar niet makkelijk.
“Een ijsblokje meer, nee minder, of toch nog ééntje… ah kweetni. Misschien een ander glas…”
Tot overmaat van ramp bleek de verkeerde wijn in de frigo te staan en moest ze die nog even zoeken en aanvullen. De muziek stopte plots ook (einde playlist) en aan de andere kant van de toog stond iemand ongeduldig met een muntstuk op de toog te tikken. De ping van de oven ging dan ook nog eens af en de planten hadden dringend water nodig.
Kalm, vriendelijk en onverstoorbaar deed ze haar ding.
Ik had al lang 6 willekeurige klanten buitengezet, een onbeluisterbare plaat van Zappa aan een walgelijk volume opgegooid en een shot of 3 tequila binnen gekapt.
Er was maar één conclusie : het bestuur was heel bekwaam in zijn personeelsbeleid en mijn klein aandeel was in goede handen.
Ik zweer op mijn niet zo smetteloos communiezieltje dat ik nooit meer te laat zal komen.
En wat me helemaal troostte was dat er een kwartiertje later, toen de vergadering echt al lang gedaan was, nog een aandeelhouder binnen kwam.
Zogezegd juist van zijn werk…Sure.