Mijn man wilde een weegschaal kopen. Ik niet. Ik was tevreden met de weegschaal die al decenniën onder het badkamerkastje stond. Het verschil lag hem in digitaal en analoog. Analoge weegschalen die je jaren onder een kast bewaart plegen meedogend te zijn, in tegenstelling tot hun digitale tegenhangers. Die zijn onverbiddelijk. Of je nu krom, gebogen of kaarsrecht erop staat, het resultaat staart je keihard aan. Verlichte cijfers. Géén ruimte voor interpretatie. Het is wat het is. Reality is a bitch.
Weegschalen op leeftijd met streepjes daarentegen, zijn sletten. Heel manipuleerbaar. Vooral in de ochtend, als je ogen nog onder een vliesje van slaap zitten en je na het uittrekken van je flinterdunne tanga en je trouwring merkt dat je helemaal niet zo zwaar bent als je vreesde. Een kleine verplaatsing van het lijf en je weegt zelfs een kilo minder. En dat na een avond nacho’s, wijn en een halve doos koekjes met zoete thee.
Helaas is mijn analoogje niet meer. Koud en verlaten ligt hij op het stort naast een ouwe jeans, maatje 38. Die heb ik na dertig jaar ook maar weggegooid…