De wereld draaide door maar wij bleven stilstaan. Bij iedere zoen dacht ik dat mijn hart het zou begeven, bij elk oogcontact dat het enkele meters uit mijn borstkas zou springen, bij elke knuffel dat ik in je armen zou vergaan. Jouw blauwe pupillen werkten verslavend en je lippen waren een drug - een overdosis leek me dodelijk. Aan niets wilde ik liever sterven.
Ik weet nog hoe we dansten, zongen, zoenden, droomden van verre reizen en een prachtige toekomst. Hoe je me beloofde dat het voor altijd zou blijven duren, dat we als bejaard koppel nog hand in hand op een bankje in het park zouden zitten en de kleinkinderen zo hard zouden verwennen dat hun ouders er gek van werden. Het klonk mooi. Meer dan dat, het klonk prachtig. Jij was mijn droomprins en ik waande me jouw prinses.
Sprookjes blijven niet duren, zeggen ze. Schapen zijn soms stiekem wolven en ik kan hen niet altijd doorzien, weet ik nu.
Het was zo mooi dat het lelijk werd, achteraf. Het was geen droom, het was een nachtmerrie.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.