Ik zal wel niet de enige vrouw ter wereld zijn die huivert bij de aanraking van haar eigen man. Er zijn ongetwijfeld miljoenen vrouwen die zich hebben laten vangen door de verraderlijke voorstellen van een mannetjesdier. Maar in mijn geval staan er wel heel veel toeschouwers op te kijken.
Twaalf jaar geleden sloten we een overeenkomst. Hij legde zijn duiten en zijn connecties op tafel. Ik bood hem mijn lichaam en mijn jeugd aan. Toen kon ik me daar in vinden. Het leek een eerlijke ruil. Maar de omstandigheden zijn drastisch gewijzigd.
Zijn huid voelt aan als de schil van een sinaasappel net voor hij begint te rotten. Zijn zweterige handjes grijpen alles vast wat hem bevalt. Ik verstijf als hij dichterbij komt. Zijn kwijlende blik maakt me misselijk. Maar wat kan ik doen? Hij zegt dat ik zijn eigendom ben. Dat staat zo in de kleine lettertjes. Het zou kunnen. Mijn Engels is niet zo goed en hij verstaat de kunst van de deal.
Voor hem ben ik een accessoire, een ornament, een jachttrofee. Hij reist de wereld af en ik moet mee. Hij wil dat ik zwijgend achter hem sta. Hoopt dat mijn glans op hem afstraalt terwijl hij woorden als luchtbellen blaast. Als een keizer zonder kleren staat hij te kijk. Ik schaam me voor hem. Maar ik ben bang.
Lieve God, haal me hier weg.
04/10/'17