Mijn ademhaling wasemt in koude sliertjes lucht de wereld in.
‘Goeiemorgen’, roept de buurman me toe.
Ik slik, knikt terug alsof er niets aan de hand is.
Het laagje vrieskou kraakt onder mijn voeten.
Al tien jaar lang stap ik elke dag naar de bakker.
Driehonderdvijvenzestig maal tien. Plus twee schrikkeldagen.
Dat zijn ongeveer drieduizendzeshonderdtweeënvijftig dagen.
Om en bij de drieduizend stappen per keer.
Tien jaar teveel.
Als ik blijf stappen, wandel ik straks mijn eigen leven uit.
Geen brood op tafel. Geen vader voor de kinderen.
Gewoon blijven stappen.
De zon schijnt helder maar de krakende bodem blijft koud.
Net als de punt van mijn neus.
De cadans van mijn pas en mijn hartslag vervolledigen elkaar als percussie.
Stap stap stap.
‘Meneer?’
Weg hypnose.
‘Een donkerbruin gevloerd, gesneden alstublieft.’