Het pompen van mijn hart is zo voorspelbaar dat ik er verdrietig van wordt.
Mijn ene been staat op de grond terwijl de andere geen stap vooruit wil zetten.
Ik kijk naar de dozen diepvriespizza.
Margherita? Ik knik; ja zo heet de pizza, de man kan lezen.
Ik stap met Margherita de deur uit.
Margherita is mijn ontbijt, technisch gezien dan.
Al die mooie woorden over lekker in balans zijn.
Ik lig volkomen in balans op de bank.
De Margherita wil eruit. Mijn darmen duwen de deegbal met stevige tegenzin naar de achteruitgang. Ik ren naar de wc, duw mijn onderbroek naar beneden en klap dubbel.
Een feest van gespetter en lucht. Opgelucht veeg ik het zweet op mijn voorhoofd weg met de achterkant van mijn hand. Enkel Margheritas opwarmen en ze op de zetel door mijn darmstelsel laten glijden lijkt me geen optie.
Je kunt alles de schuld geven. Dat je je regels hebt, dat het koud is, dat je eenzaam bent.
Het ondraaglijke vervelen dat een voedingsbodem is voor creativiteit.
Kinderen moeten zich vervelen, dat is gezond, daar worden het creatieve mensen van.
Goed dan.
Ik zal me nog wat vervelen.
Dus gewoon verder leven en dan gaat het vanzelf voorbij.
Een ontevreden hoofd dat als een verwend kind meer wil, nog veel meer.
Uiteindelijk wordt alles vervelend, zelfs avontuur.
Moeten, zorgt voor een apathisch wachten achter gesloten deuren.
Als ik nu gewoon hartstikke gek zou zijn. Maar echt knettergek en ergens in een of ander huis met nog meer knettergekke opgesloten zat.
Ik zou niet eens beseffen dat ik opgesloten zat want ik was gek. Heel de dag zou ik in mijn eigen wereld vertoeven waar het geweldig zijn is.
Ik zou lekker gek doen met de gekken en dat zou genoeg zijn.
Nu besef ik maar al te goed dat ik opgesloten zit tussen allemaal mensen die denken dat ze normaal zijn.
Te gek om los te lopen.
Blijven hangen in het niet willen. Een plek waar alles mogelijk is zolang het maar binnen het budget blijft. Je mag spelen zolang het past binnen het kader.
Maar wat als de leegte zo vol voelt dat je uit elkaar lijkt te barsten.
Kunnen mensen je nog zien als je jezelf niet meer ziet?
Te bewust van jezelf zodat schaamte je aankijkt in de spiegel.
Ik zoek een waarheid die verborgen zit in de grijstinten van het mens zijn.
Hoe kan zo,n raar kind uit normale ouders komen?
Of is het de normaaligheid die haar verveeld?
Normaal betekend: voldoen aan de norm...zeggen ze.
c: hanneke (tekst en beeld)