Het begon met een paar extra voetstappen om kwart voor acht. Na elk belgeluid volgde een vermenigvuldiging. Een heen en weer bewegen tussen voordeur en woonkamer. Tot alle genodigden nestelden in de gezelligheid, klinkende glazen de toon zetten.
Ondertussen is het middernacht, maar van slapen lijkt hierboven nog lang geen sprake. Hoe meer ploffende kurken, hoe meer bruis in het gezelschap. Hun stemvolume stijgt met het alcoholgehalte.
Iemand roept iets. Uit het rumoer leid ik af dat het hilarisch is. Plots legt een doffe bons iedereen het zwijgen op. Het is wennen aan de stilte.
Is de grappenmaker ongelukkig gevallen? Mijn fantasie krijgt weinig tijd om een eigen leven te leiden. Geroezemoes zwelt aan. Stoelen schuifelen. Ritmisch tikken wordt uitbundig stampen. De bassen verklappen Bowie’s ‘Let’s dance’. In gedachten dans ik mee.
Om drie uur zal ik eens gaan kijken. Het is vijf over als ik de spiegel in de hal passeer. Geen gezicht om onder de mensen te komen. Ik strijk mijn plooien glad en keer op mijn stappen terug. Onder het uitstervende feestgewoel wens ik mijzelf welterusten.