Een winters sneeuwtapijt doet me voelen wat het is om onvolledig te zijn. Half aanwezig en mijn volledig potentieel nog niet bereikt, zoals winterse neerslag poogt om alles naar de hand te zetten, maar daar nooit volledig in slaagt. Tussendoor blijft de wereld rond draaien, maar ‘verandering brengen’ is voor een langere adem weggelegd, langer dan nodig is om rond haar eigen as te draaien. De sneeuw kleurt het landschap wit en wordt fel door de zon beschenen. De seizoenen komen en gaan, net als twijfels blijven ze bestaan, genoodzaakt om zich aan te passen aan verandering. Met onvervuld potentieel; ik pas me aan.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.