Er was een onweer op komst. Net wanneer we door gans Berlijn gefietst waren om onze fles cava en hapjes uit te pakken aan een meer. We negeerden de grijze muurwolk die wat verontschuldigend op ons afkwam. Sorry voor het storen, hoor.
Sommigen van de vooruitdenkende Duitsers vouwden hun handdoeken en picknickmanden op. Ik blies krachtig een mier van mijn boek. Zo zou ik me dus voelen helemaal alleen in een orkaan, dacht ik. Of tijdens een krachtige, heel korte rukwind.
De wind kietelde de linden rond het meer en hun ritselend geschater ging onheilspellend heen en weer. Ik zag mensen vertrekken naar hun eigen veiligheid.
We bleven zwijgend zitten alsof er niets aan de hand was. Ik keek snel op Buienradar. Het onweer zou Berlijn slechts zijdelings raken.
De dappere overgeblevenen wachtten weifelend de uitkomst van het besluiteloze weer af. Met een oog van onder mijn oksel keek ik rond op zoek naar bevestiging in de kudde.
De slaperige blik van een zwartharige vrouw ving de mijne op. In de kort maar krachtige blik tussen onze donkere ogen vond ik mijn bevestiging. Mensenogen leken plots iets vreemd. Doorkijkgaten uit onze eigen ruimte naar de andere. Ik legde mijn hoofd neer en bedacht dat langer oogcontact onaangenaam zou zijn, al voelde het als een kort moment van samenhorigheid. Als jij blijft dan ik ook.
De zon was terug. Samen triomfeerden we zwijgzaam zonder verdere blikken te wisselen.