Het was weer oorlog, in mijn hoofd en in de keuken.
En als dat gebeurt, ik kan verzekeren, niet leuk eh.
Dan krijgen alle voorwerpen een eigen leven.
Dan kan niemand mij nog enige rust geven.
Dan dansen potten en pannen in het rond.
Dan steekt het bestek vuur aan de lont.
Dan klopt de komkommer de aardappel af.
Dan zijn de messen de militaire staf.
De leefkeuken wordt een slagveld.
Waarbij men alle soldaten natelt
En komen nog meer groenten aandraven.
Veranderen de keukenstoelen in loopgraven.
En ook al is de kok een danser.
Schuil ik mijzelf in een diep pantser.
Mijn hele regelmaat, mijn structuur, mijn plan.
Is naar de maantjes als zelfs dat nog kan.
Eens de opwelling tot koken is ingezet.
Is het uit met herkenning en de pret.
Dan buldert het keukengerei naar de infanterie.
Dan roept het aanval daar en aanval hier.
De slachtoffers worden in stukken gesneden.
Doden onder de vaat gans beneden.
Wie niet voelen wil, die zal koken.
Tot plezier van martel- en keukenspoken.
Geen groente blijft nog heel.
Geen specerij is ooit te veel.
Geen vlees is ooit te rood.
Geen aardappel eens te groot.
Een afwas van Amsterdam tot in Kaboel.
Daar ging het om, dat was hun doel.
Als neveneffect van de keuken oorlog.
Eten, uiteindelijk, allen naar die trog.
https://autismestorm.home.blog