Bij het toneel
‘Kom mee jongen,’ zegt hij. ‘Een nieuweling coach ik graag.’
Nooit gedacht dat zo’n legende dit zou zeggen.
‘Laat je niet overdonderen, we begonnen allemaal zo,’ stelt hij mij gerust.
Ik glimlach zenuwachtig. Wat een eerste dag! Wat gaat nog komen?
De reden voor mijn auditie staat voor mij. Als ik de komende jaren naast hem, achter hem of vanuit de coulissen bij dit gezelschap mag zijn, werk ik in de hemel op aarde.
Hij wijst mij de repetitieruimtes en de kantine. ‘Niet de waterzooi nemen, die borrelt meestal een week.’
Hij wijst mij de brandblusser en de nooduitgang.
‘Eerste tekstdoorloop is om half een.' Hij schenkt míjn koffie in, geloof je dat?
Ik ben thuis.
‘Kom mee jongen,’ zeg ik. ‘Een nieuweling coach ik graag.’
Kijk hem nou, dat gladde jonge smoeltje. Klaar om mijn poten door te knagen. Die huichelachtige glimlach, leer mij ze kennen.
‘Laat je niet overdonderen, we begonnen allemaal zo.'
Ik zal hem overdonderen, voordat hij mij overdondert. Net als al die anderen. Ik lees zijn gedachten: “Die ouwe is vergane glorie. Iets van vroeger”. Nou let maar op, voor je het weet sta je weer buiten.
We lopen langs de kantine. ‘Niet de waterzooi nemen, die borrelt meestal een week.’
Ik wijs hem de nooduitgang, nu letterlijk, binnen het jaar figuurlijk.
Ik pak de thermos. ‘Eerste tekstdoorloop is om half een,’ zeg ik.
En een van je laatste wacht maar…
Aan het ballet
‘Alle begin is moeilijk,’ zeg ik en ik help haar overeind.
De nieuweling herinnert mij aan mijzelf eenentwintig jaar geleden. Ze heeft de elegantie en bouw om het te maken, maar begeleiding is nodig. Ik wil haar behoeden voor de valkuil, te snel door te willen schieten, niet naar je lichaam luisteren. Blessures horen erbij, maar ze hoeft niet door dezelfde hel waar ik doorheen ben gegaan. Het lukt mij nog, maar het wordt met de dag lastiger.
‘Doe rustig aan, je carrière duurt nog lang. Niets overbelasten nu.' Ik zal haar de komende tijd in de gaten houden en onder mijn vleugels nemen. Het is een harde wereld, elke steun is welkom.
Iedereen heeft een vriendin nodig.
‘Alle begin is moeilijk,’ zegt ze en ze helpt mij overeind.
Dat neerbuigende toontje, Mevrouw de Prima Donna. Maar niet lang meer, reken daar op. Haar uitvoeringen lijken soepel, maar ik zie de knieën net-niet-gestrekt genoeg. En tijdens de oefeningen kraakt ze. Mij hou je niet voor de gek. “Rust door diepgang en beleving” noemen ze het, ik noem het aftakeling.
Haar tijd is voorbij. En mijn tijd komt.
‘Doe rustig aan, je carrière duurt nog lang. Niets overbelasten nu.' Angst voor de nieuweling spreekt hieruit, ze is al bang dat ik haar overvleugel. Op de Academie waarschuwden ze voor de harde wereld. Je krijgt geen vrienden, alleen concurrenten.
Ik ben er klaar voor.