In ons huis speelt wachtkamermuziek. Je bent een muur geworden. Ik probeer te schreeuwen maar er is enkel gefluister hier.
Onze herinneringen liggen nog op precies dezelfde plaats als toen je ze voor het eerst achterliet maar alle sleutels zijn verdwenen. Onherkenbare mensen maken mij onzichtbaar en jij dringt niet verder aan.
Ik probeer je te bereiken, blijf vooral jezelf. “Maar ik ben een moordenaar.”
Ik schuif een brief onder de deur en geef je mijn onschuld terug.