Eers zitten we maar gewoon wat,
2 individuen, een connectie van gedoofd vuur en passie uit het verleden.
2 blauwe zielen.
Als jij je languit in de zetel legt,
vervalt ons pakt op afstand bewaren.
Dat kinderlijke grijpgebaar met die grote mannenhanden,
mijn hart gaat er van smelten
keer op keer.
Hoe ik gestaag naar jou toe gekropen kom en jij
met aandrang,
mijn polsen neemt en me naar je toetrekt.
Als ik daar op jou lig, je armen om me heen geslagen,
zou ik de tijd willen stilzetten.
Opgaan in jouw omhelzing, versmelten tot 1 geheel.
Als blijk van innigheid, vergroot je de druk.
Ik leg mijn hoofd in je hals,
ik streel door jou haren en snuif je geur op.
Mijn hart kan alleen maar kloppen voor jou.
Met Jou.
Synchroon tot in de oneindigheid.
Mijn geluk, maar ook mijn ondergang.
Mijn verdriet, maar ook mijn levendigheid.
Wij zijn verbonden, maar het touw rafelt.
In een zee, zo diep van verlangens en verwantschap,
houden wij hand in hand.
Maar aan de oppervlakte rimpels en vertroebeling.
Wij zijn aantrekken en afstoten,
maar alsnog wagen wij een poging tot gelukkig zijn met elkaar.