Onstuimig en groots verovert de machine die ik deze ochtend spot het ene perron na het andere. Geïntrigeerd grijp ik naar mijn camera.
"Er zijn nu eenmaal mensen (mannen) die graag dinosaurus zijn," stelt de bestuurder van de kraan.
"Sommige mensen (mannen) houden van destructie, controle, lawaai, opwaaiend stof," voegt een medereiziger toe.
Een stalen buis valt op het spoor. De grijper van de kraan draait behendig en tilt het object op.
Langer dan enkele seconden telt mijn beeldmateriaal helaas niet. De schaduw die het schouwspel nalaat, is echter groots genoeg om erover te schrijven.
Geen artikel zal vandaag verschijnen over hoe een machine stalen buizen kan doorknippen — en dat is bijzonder jammer. Nog beter zou een filosofisch stuk zijn over hoe sommige mensen (mannen) niet alleen de waarheid in handen hebben, maar ook de spelregels van waarheid bepalen. Of over hoe weinig anders we kunnen doen dan staren naar kranen die fundamenten tot stof vermorzelen.