Buiten ligt het er stil bij, terwijl binnen in de kamer waar je zit de vlok aandacht zich verzamelt tussen jouw en je scherm.
Tussen de dagen in tel je de nachten. Hoogmoed lijkt traag voorbij te willen gaan.
Daarna verschijnt de teleurstelling op mijn eigen gezicht, traagjes.
Teleurstelling is een boomerang die als een stipje aan de horizon verdwijnt, maar telkens wel weer eens terugkeert. Ik wist niet goed wat aan te vangen met emotie, sorry.
Met de tijd mee, evolueert ook de Dries. Gelukkig maar.
Buiten ligt het er stil bij en je weet dat dit zo blijft. De wereld ligt niet wakker van jou.
Onder invloed van invloed sta je op. Laat ze je binnenste krochten lezen.
Verder dan waarschuwen wil ik niet gaan. Let gewoon op voor de toekomst.
Wat ik verder met me meezeul, zijn overgebleven ketens, vastgemaakt aan de versie die ik als een vertrappeld hoopje ongemak opraapte aan de voet van 2021.
In de schaduw van wat gebeurde, voel ik mee met mezelf waar het fout zat.
Toen hoopte je nog op een uitgang, nu op behoud.
Overleven is behouden wat er te behouden valt. Het valt zwaar,
te moeten leven met de persoon die iemand ooit was.
Laten we dit zo individueel mogelijk verwerken.