Ik was vergeten hoe lekker narcissen ruiken. Tijdens het wandelen, want dat is tegenwoordig mijn dagelijkse hobby, vang ik een vleugje van het aroma op. Instant gaat er een gevoel van vreugde door me heen. De herinnering aan paaseieren rapen in de tuin van oma en opa, waarbij ik moest doen alsof ik ze niet vond, flitst voorbij. Ik ben minstens vijf jaar ouder dan mijn broer en neefjes en maar liefst twaalf jaar ouder dan mijn nichtje, die de jongste telg van de familie is. De paashaas en -klokken hadden geen geheimen meer voor mij, maar ik zweeg, want hoe langer de rest er in zou geloven, hoe langer ik er mee kon van profiteren.
Plots besef ik dat ik nog nooit paaseieren verstopte voor mijn eigen zoon en die is ondertussen bijna tien jaar. De magie is dus ook al verdwenen. Ik kan me de teleurstelling op zijn gezichtje toen hij ontdekte dat de paashaas niet bestaat, nog zo voor de geest halen. Zijn trillende onderlip, de tranen in zijn mooie, bruine reeënogen.
Ik probeer de geur terug te vinden, zonder daarvoor in hondendrollen te hoeven trappen of het risico op de geur van kattenpis te nemen, maar slaag er niet in. Licht teleurgesteld, maar met een warm gevoel, wandel ik naar huis terwijl ik het boodschappenlijstje op mijn telefoon aanvul met 'paasbloemen'.